Dag 1 : Hulshout à Kommern

Na enkele maanden geduldig trainen, was het dan vandaag eindelijk zover…. de tocht naar het onbekende Bled kon beginnen.

Jos H spendeerde uren en uren aan de voorbereiding. Wegwijzer, hotels, knelpunten onderweg, hoogteprofielen, en dies meer. Niets was hem te veel. Anderen zorgden voor de passende outfits voor onderweg.

Verbazing dan alom toen enkele weken voor de start Jos met het onaangename nieuws kwam dat hij omwille van een gescheurd en losgekomen netvlies, niet kon fietsen, niet mocht vliegen voor de terugkomst, misschien wel niet meekon. De verslagenheid onder de ingeschrevenen was groot. Onze nieuwe leider zou toch niet moeten afzeggen zeker.

Twee oogoperaties brachten soelaas en dus was Jos vandaag in ‘gevechtstenue’ present. Na 9 afwachtende weken kreeg hij pas twee dagen voor vertrek, het groen licht. Wel gingen er diverse weken van verloren trainingsarbeid verloren. Training die hij onderweg goed zou kunnen gebruiken.

 

 Het vertrek vandaag was voorzien voor 07.30 hr. Nog snel-snel enkele foto’s voor ’t nageslacht en alle 18 fietsers (en één volger) waren op weg. Bij het vertrek werden we uitgewuifd door Dre DB, hij was bij vroegere fietstrips steeds trouw op post maar kon nu helaas niet mee.  Bedankt Dré voor je aanwezigheid!!!

In Herselt kregen we reeds de eerste supporters. Een groot spandoek wenste ons een veilige trip en een behouden aankomst. Verrassend maar een aanmoediging voor iedereen. Via Herselt, Veerle, ging het richting Limburg. Onderweg hier al de eerste die moest of wilde vasthouden aan de volgwagen…. CelH. Het zou toch niet waar zijn zeker dat hij een mindere dag had, een klotetrip tegemoet ging,…

In Kwaadmechelen, brug over het kanaal, was de eerste beklimming. Iedereen met de handen boven op het stuur naar boven. Geen problemen.

Onze eerste pick-nick stop was na circa 75 km, even voor het binnenrijden van Maaseik. Hier noteerden we al dat enkelen ‘goed kunnen schoven’.

 

 

Slechts 6 km door Nederland en meteen doken we Duitsland binnen. Tot hier was de weg relatief vlak, maar dan kwamen de heuvels van Erika er stilaan aan. In de verte zagen we de voorlopers van het Eifelgebergte opduiken.

De snelheid werd door Dirk VDB goed in het oog gehouden. Ondertussen hield Jos de volger van dienst me gezelschap in de volgwagen. Hij ergerde zich dat de snelheid precies naar beneden ging en dat er bergop niet gereden werd. Ontelbare keren gebood hij zijn fiets terug uit de volgwagen te halen en er een lap op te geven. Er was niet veel overredingskracht nodig om hem tot andere gedachten te brengen.

Was de zon dan niet altijd van de partij dan was de temperatuur toch zalig. Constant 22 a 23 graden, prachtig om te fietsen.

Tussen km 110 en km 140 noteerden we enerverende kilometers. Ellenlange rijen met auto’s achter de groep, geen fietspad en chauffeurs die zich ergerden aan de groep en –wanneer ze de groep inhaalden- net voor de wielen van de koptrekkers terug naar rechts stuurden. Gevaarlijke kilometers. Duitse chauffeurs….. ongeduldige en fietsonvriendelijke chauffeurs??

 

 

Circa 20 km voor Kommern, onze eerste eindstop, noteerden we de eerste materiaalpech. Net op een plaats waar de volgwagen een omleiding van ruim 10 km moest volgen. Leo L verloor zowaar zijn trapper en met slechts één trapper wilde hij niet verder. Wij konden hem begrijpen. Met de hulp van een bereidwillige persoon langs de kant van de weg werd het euvel herstelt. Iedereen terug op weg.

De laatste 20 km waren misschien wel de zwaarste van heel de rit.

Constant ging de weg op en af. Gelukkig, en dit al sinds de start, blies de wind vol in de rug. Het leek erop dat enkelen bij aankomst flaporen hadden van de poepkeswind.

Iedereen dus goed en wel aangekomen en het hotel Stollen in Kommern is DIK in orde. Nu nog afwachten hoe het eten smaakt. Het bier was alvast OK.

Na de maaltijd nog even een wandeling in en rond het dorpje Kommern in het Duitse Eifelgebied.

 

 

 

 

Ritgegevens :                                                                              Avondmenu : - Vertrek om 07.35 uur                                                                 - Brokkolicrèmesoep met room en amandelsnippers - Aankomst om 15.55 uur                                                              - Varkensmedaillons met champignonroomsaus - Afstand : 176 km                                                                        - Bourbon vanilleijs met warme frambozen - Gemiddelde : 26,40 km/uur          - Hoogtemeters : 867 meter - Temperatuur : 23 °C

 

Dag 2 : Kommern à Bingen am Rhein

 

Voor de rit kunnen we kort zijn : een typische overgangsrit.

Nog even wat klimwerk in het Duitse Eifelgebied (zowat 40 km) en dan bergaf via de Ahrvallei richting de Rijn.

 

 

In het peloton allemaal goede, steengoede renners.

Eén iemand dacht toch wat punten bergop te pakken, maar had niet gemerkt dat al 3 renners voor hem de top bereikten.

Vanaf Sinzig was het dus nog iets meer dan 100 tal km de Rijn volgen. In Koblenz, waar Moezel en Rijn samenvloeien, namen we de brug over de Moezel, om dan verder de Rijn te volgen langs verschillende toeristische plaatsen met vele leuke terrasjes. 

Af en toe reden we ook op mooie en brede fietswegen langs de Rijn, waardoor het voor de volgwagen niet altijd mogelijk was om de groep te volgen. Chauffeur Johny H en wegkapitein Dirk VDB hadden wel duidelijke afspraken gemaakt waar er zou “gepicknicked” worden, om mekaar niet te ver uit het oog te verliezen.

 

Onderweg naar onze eindstop in Bingen passeerden we ook het bekende toeristische plaatsje Sankt Goar (na 127 km)

Vanaf Sankt Goar heeft men een prachtig zicht op de Rijn en de “Lorelei”, gelegen bij Sankt Goarhausen, aan de overzijde van de Rijn. De Lorelei is een 132 meter hoge rots, met aan de voet van de rots een standbeeld van de nimf, waaraan een bekend volksverhaal is verbonden.

Tijdens de 1st picknick werd afgesproken om ter hoogte van de Lorelei een stop te houden

Maar de kopmannen hadden niet in de mot dat ze de Lorelei reeds gepasseerd waren toen ze met de vraag kwamen : “Waar is die Lorelei nu ?”

Dan maar verder de Rijn volgen, meestal langs een breed en toeristisch fietspad;

Nog een 2^de picknickstop aan de boorden van de Rijn, en rustig verder naar Bingen.

Zoals reeds gezegd : een rustige overgangsrit.

Vermits we in het hotel pas konden inchecken vanaf 17.00 uur, was er voldoende tijd was om in de omgeving van het hotel, aan de Rijnoever, onze laatste stop te hebben.

Voor het avondmaal konden we terecht in een restaurant tegenover het hotel. Het restaurant had een tuinterras, waar we ontspannen konden genieten van een weeral lekker avondmaal.

 

Vandaag stond de 1^ste toeristische excursie op het programma

Na het avondmaal afspraak om 20.00 uur aan de aanlegkade, om met de overzetboot naar het alom beroemde Rüdesheim te varen, gelegen  aan de overzijde van de Rijn; amper 10 à 15 minuutjes varen.

 

 

 

Natuurlijk moest er in Rüdesheim geproefd worden van de lokaal gefabriceerde en alomberoemde Moezelwijn. 

Na het wijnproeven, of beter gezegd wijndrinken nog een passage langs de Drosselgasse, een steil omhooglopend steegje, vol souvenirwinkels en terrasjes., waarna de groep zich in 2 splitste.

 

 

 

Groep 1 besliste om na het bezoek aan het wijndorp met de laatste voetgangersboot terug te keren naar Bingen. Maar het bezoek aan het wijndorp had zijn vruchten afgeworpen.. Resultaat : laatste… boot verspeeld en op zoek naar een andere (auto)boot. Ruim 20 minuten stappen.

Voor enkelen blies de zijwind veel te strak. Hun stappen waren niet meer gemeten, soms belandden zij naast het voetpad.

Groep 2 besliste om Rüdesheim, en zeker het “Drosselhof” straatje toch wat beter te verkennen.

Enkelen moesten en zouden absoluut hun gespierde beentjes “al dansend” wat uitstrekken.

En of er ambiance was. En ook aan supporters was er geen gebrek.

Maar wat gaat dat morgen geven als er toch terug moet geklommen worden.

 

 

Ritgegens :                                                                                       Avondmenu : - Vertrek om 08.39 uur                                                                      - Kleine gemengde salade - Aankomst om 15.48 uur                                                                   - Varkensfilet met champignoncrèmesaus en kroketten - Afstand : 158 km                                                                             - Ijs met vers fruit - Gemiddelde ; 26,80 km per uur - Hoogtemeters : 512 meter - Temperatuur : 28 °C

  

Rit 3 – Bingen am Rhein à Hassmersheim

 

Deze morgen was alles vergeten en iedereen fris gewassen en geschoren aan de start voor rit 3.

Het vertrek vandaag was niet ‘van de poes’. Het ging op en af, allez meer op dan af. Enkelen keken bedenkelijk. Jos H nam het zekere voor het onzekere en vertrok in de volgwagen.

Had Eddy J de vorige ritten niet goed verteerd ? Na enkele nijdige hellingen zagen we hem vrij vlug afhaken en nam hij plaats in de volgwagen. Hopelijk is het maar een slechte dag en kan hij morgen weer aansluiten.

 

 

Na circa 70 km, eerste tussenstop, geen hellingen meer en wie verscheen er in de groep?? Precies,… Jos H. Precies of er was niks gebeurd. Hij gaf zowaar het tempo aan.

In Heidelberg, het bekendste kasteel van Duitsland, wilden enkelen het kasteel van dichtbij zien. Een klim van steeds 15 procent en dit ruim een km lang. Enkelen grepen naar de fietspomp om de enkele ‘burchtenkenners’ tot andere gedachten te brengen.

Met de fiets in de hand door de tuin van het kasteel. Aldaar gingen de flitslampen van de vele Chinese, Taiwanese, Japanse een Koreaanse toeristen. Iedereen wilde een foto van onze Pallietertrappers. Enkelen kregen sterallures en namen de toeristen in de armen, net zoals CR7 tijdens het EK16 deed.

 

 

 De laatste 20 km gingen weer op en af. De kilometers en de zon deden enkelen geen goed. De groep rekte, rekte en rekte, tot de ketting uiteindelijk brak. Hier enkele fietsers, daar nog een achtervolger, daar nog een paar en uiteindelijk hier en daar nog enkelen net voor de volgwagen.

Tijdens onze rit was er onderweg een “hüpches Mädchen” die onze groep met de scooter voorbij kwam gereden. “Snelle Celle” was er als de kippen bij om de achtervolging in te zetten op deze lieftallige juffrouw. Het heeft wel wat geduurd eer het vogeltje gevangen was. 

  

  

 

Aangekomen in het hotel niets anders dan gelukkige gezichten – Geen gekwetsten, geen problemen, en ….. iedereen is er nog graag.

Het hotel had geen laundry service, maar de bazin was toch bereid om onze fietskledij de fietskledij in Er was geen laundry service Nu de fietskledij in de wasmachine van het hotel en morgen met fris gewassen kledij op weg.

Het hotel, gelegen aan de oever van de rivier de Neckar is echt een luxe hotel. Niet te verwonderen dat Cel H en Erik S dit hotel kozen om te overnachten op hun terugweg van Bled naar Hulshout.

 

 

Ritgegevens :                                                                   Avondmenu : - Vertrek om 08.34 uur                                                       - Flädelsoep (bouillon met stukjes pannenkoek) - Aankomst om 17.15 uur                                                    - Hausgemachte Maultaschen met gemengde salade - Afstand : 165 km                                                                (= traditioneel gerecht - buitenlaag van pastadeeg met vulling van gehakt, - Gemiddelde : 25,50 km/uur                                                      gerookt vlees, broodkruimels en uien) - Hoogtemeters :  1219 meters                                             - Toblerone parfait met vers fruit - Temperatuur : 34 °C

  

Rit 4 – Hassmersheim à Wörnitzstein

 Rond 08.30 uur, allez een beetje later opdat enkelen nog naar de WC waren, een drinkbus moesten vullen, enz. vertrokken we voor onze 4^de etappe, de 2^de langste van de tour. Na deze rit zijn we dan ook al halfweg.

Vandaag ging het in de ‘medische’ trui geschonken door Ann en Marc. Hartelijk dank. De pakskes zaten als gegoten en – meer- vielen bij iedereen in de smaak.

 

 

 

 We waren nog maar net weg of het was al klimmen. Het zou zo 164 km zijn. Niets meer maar ook niets minder. De Jos H nam het zekere voor het onzekere en installeerde zich in de volgwagen. Hij offerde zich op om de dagelijkse inkopen te doen, de chauffeur te assisteren en convoyeur te spelen.

De diverse beklimmingen zorgden ervoor dat het gemiddelde laag bleef. Amper 22 km per uur bij de eerste tussenstop. Het was ondertussen 11.30 uur en de zon deed haar werk. Ze brandde de oren van de koppen. De temperatuurmeter gaf 33 graden aan. “Seg, de volgende stop toch in de schaduw he,” of iets van die aard hoorde ik.

  

  

 Blijkbaar hadden we het zwaarste van de dag achter de rug (onder de wielen) want het gemiddelde steeg na iedere verdere kilometer. In die mate dat er opeens –Jos H had zich in de debatten gemengd - tegen 33 per uur gereden werd.

Even voorbij Harburg Schwaben, met zijn prachtig kasteel werd er een laatste drankstop ingelast. “Pas open om 17.00 uur”, zei een plaatselijk individu, zodat we gezamenlijk wat moesten wachten om aan drank te geraken.

Gelukkig was het maar 3 km tot aan het hotel, zodat we rond de klok van 18 uur op onze bestemming aankwamen.

  

 

 Ah ja, wat we onderweg opmerkten: ontelbare kastelen en burchten, in deze regio prachtig onderhouden, mooi fris geschilderd. We passeerden ook de Romantische Strasse. Een aanrader voor ieder die er graag voor 5 dagjes op uit trekt.

Het hotel gelegen in Wörnitzstein, is gelegen aan de de oever van de rivier de Wörnitz. Dit dorp is een kleine deelgemeente van Donauwörth (één van de slaapplaatsen van de meerdaagse naar Praag). In deze zin kunnen we de nadruk leggen op 'klein', want buiten het hotel was er in de onmiddelijke omgeving niet veel te beleven. En dit 'niet veel' is dan nog positief uitgedrukt.

Na het avondeten, geserveerd in een typische, maar gezellige eetruimte, ging iedereen dan ook niet verder dan het terras van het hotel om nog een gerstenat of een ander drankje te nuttigen. Ook de “Aperol Spritz” was er uitstekend, al kan dat van de bediening (gelegenheids-garçon) niet echt gezegd worden : sommige glazen waren al leeg toen ze aan het tuinterras arriveerden.

  

  

Om één of andere specialiteit van de streek te drinken (of om zich interessant te maken?), zonderde één iemand zich af en trok naar binnen, naar de toog. Nog maar net waren er twee plaatselijke drankjes, een Kirschlikör, besteld of een andere Pallietertrappers spotte hem, wreed benieuwd naar de inhoud en smaak van het drankje. Slecht karakter als de tooghanger is, verklapte hij aan zijn nieuwe collega-tooghanger dat hij al 2 Kirschlikören nuttigde maar dan wel van een verschillende fles, met erschillende smaak. De ene ietwat zoeter dan de andere die een beetje ‘zerper’ was. “Besteld er dan voor mij ook eens twee, want ik sta er twee achter hé.”

Direct stonden er 2 nieuwe glaasjes likeur op de toog. Al nippend gaf hij toe dat het eerste glaasje toch merkelijk zoeter smaakte dan het tweede. Tsjak-Tsjak en de 2 likeuren waren binnen. “Herr, bitte, nog zwei. Aber vom die erste Flasche hé. Ja, van die ejeste e!!” De baas wist niet wat hij hoorde want er was geen sprake van 2 verschillende flessen, laat staan likeur met verschillende smaken. Een knipoog naar de plaatselijke waard werd onmiddellijk beantwoord met een instemmende knik en de waard voegde er direct aan toe dat de ene fles veel ‘lieblicher’ was dan de andere. De kastelein was zowaar een man van de wereld, iemand die zijn klanten kent en steunt.

De twee tooghangers dronken samen nog enkele glaasjes tot ze die eerste, zogezegd zoete fles likeur ‘er-in-hangen-hadden’. Pas dan konden ze met een gerust gemoed naar de kamer, dromend van het lekkere, zoete drankje.

Dit maar aan te halen dat sommige wielertoeristen niet beter zijn dan vissers of duivenmelkers. Allez, sommigen dan toch. Goedgelovig en soms, heel soms, een beetje beïnvloedbaar.

  

Ritgegevens :                                                                      Avondmenu - Vertrek om 08.34 uur                                                          - Groentensoep - Aankomst om 18,00 uur (na lange eindstop)                          - Putengeschnetzeltes miit Spätzle (kalkoenrepen met soort pasta en groenten) - Afstand : 165 km                                                                 - Fruitsalade met vanileijs - Gemiddelde  25,10 km/uur - Hoogtemeters : 1704 meter - Temperatuur : 35 °C

 

Rit 5 – Wörnitzstein à Inning am Holz

 Bled nadert inderdaad van dag tot dag. Vandaag rit 5 van de 8.  De matrassen zijn al gedraaid.  

 

 

 Het was een hele dag hijgen en puffen bij temperaturen tot 31 graden. In België was het gisteren al niet veel minder vernamen we vandaag per GSM. Toch allemaal geweldige uitvindingen die elektronische spullen. GPS, GSM, notebook, iPad, enz, enz. Maar we troosten ons met de gedachte dat die IT of ICT-koppen dan wel iets meer kunnen dan ons, maar dat wij met de fiets toch in Bled geraken. Haha.

De zon stond hoog aan de hemel – Het was zoeken naar een picknickplaatsje met voldoende schaduw. Het was drummen geblazen naar een plaatsje in de schaduw.

Ging het veel op en af dan waren de laatste 30 km een verademing. Jos H nam zijn fiets uit de auto en iedereen slaakte een zucht van opluchting. Het werd vlakker want parcourskennis heeft hij als de besten. Bij iedere kilometer kan hij zeggen hoe hoog we zitten of wanneer de volgende klim komt. 

  

 

  In Inning am Holz, eindstop van rit 5, werden we weer een ervaring rijker. Voor het eerste sliepen we in een pension/gasthof gerund door de plaatselijke beenhouwer. Het pension (Hofer) huisvestte tevens een volledig ingerichte slachterij. Iedere maandag werden er varkens geslacht (tot 7 à 8) en op maandag een koe.

Door de dochter des huizes werden we er uiterst enthousiast en met open armen ontvangen. Haar uiterlijke verraadde duidelijk de aanwezigheid van de beenhouwerij met het betere kwaliteitsvlees. Eens vader-beenhouwer uit de keuken of de winkel kwam, was het duidelijk dat zij een dochter-van was. Zijn lichaamsomvang kon onmogelijk verstoppen dat hij beenhouwer was die genoot van de worsten en ander lekkers. Het spreekt vanzelf dat het avondeten, en dan zeker het vlees, van de beste kwaliteit was. De magen waren gevuld, de calorieën terug aangevuld. De Pallietertrappers konden er tegen voor de volgende dag.

 Het dorpje waar we sliepen was zo klein dat er nu eens niets te zien of te beleven was. Dan maar op de binnenkoer van het hotel onze picknickstoeltjes uit de camion uitstallen, en met zijn allen gezellig met een “Weissen Bier” rond de tafel de anekdotes van de dag aanhalen.

 

Ritgegevens :                                                                                  Avondmenu : - Vertrek om 08.35 uur                                                                    - Bladsalade met gebakken champignons - Aankomst om 16.00 uur                                                                 - Schnitzel 'Wiener Art' met pommes frites - Afstand : 149 km                                                                           - Vanilleijs met warme frambozen - Gemiddelde snelheid : 25,90 km/uur - Hoogtemeters : 1180 meter - Temperatuur : 34 °C

 

 

Rit 6 – Inning am Holz à Golling an der Salzach

 Vandaag ging het richting Oostenrijk.

Tijdens het eerste deel van de rit werden we zowaar voor de eerste maal geconfronteerd met regen, een malse regen. 

 

 

 Na zowat 110 km bereikten we de Oostenrijkse grens en werd een toeristisch ommetje gemaakt door de Altstadt van Salzburg. We probeerden met onze fietsen al wandelend de mooiste van de vele bezienswaardigheden van Salzburg te bezoeken, maar door de drukte in het verkeersvrije deel van de Alstadt was er geen doorkomen aan. Er werd afgesproken om bij mekaar te blijven, maar door de overvloedige massa toeristen was dit voornemen een utopie. Nog even een alternatieve route geprobeerd, maar na een half uur werd de toeristische route noodgedwongen afgebroken. Vanaf Salzburg volgden we lichtjes bergop de vallei van de Salzach, richting de Alpen in Salzburgerland.

 

 

 

 Onderweg valt het op hoe sommigen in de groep nogal winderig zijn. Wie dat laten we natuurlijk in het midden. Hij blaast zich letterlijk naar Bled.

Ook zijn er die probleemkes met de naad krijgen, daar waar de 2 helften van ne mens aan mekaar gezet zijn, voegt hij er zelf aan toe. De pot vaseline doet goed zijn werk. En ik die dacht dat dat enkel voor een babytje of voor andere zaken was???

Wie Oostenrijk zegt, zegt ook Alpen, klimmen, hoge bergen. Zij doemen op aan de einder. Bij de laatste stop was de stemming dan ook al stiller. Velen zaten al met hun gedachten bij de koninginnerit van morgen.

Morgen zou en zal de Katschberg voor afscheiding zorgen. Benieuwd wie, hoe of wanneer de eerste aanvaller eraan begint.

  

 

Omdat het hotel geen keuken heeft is het vandaag eten bij ‘ne Chinees’. Weer een nieuwigheid in de ronde. Enkelen keken met argwaan uit naar wat de Chinese pot zou schaffen. Met al zijn ervaring in China had onze Jos H beslist om een “Chinese Rijsttafel” te bestellen. Na een “Won Ton soep” en variatie van verschillende groenten, vlees, gevogelte, vis met gebakken rijst. Daarbij enkele flessen Chinese wijn à volonté.

Na een paar uurtjes nets dan blije gezichten – Op de plateaus bleef echt niets of niets over.

Dan maar met zijn allen naar een lokaal café in het dorp, waar de kelnerin ons in alle talen van alles en nog wat wist te vertellen over Slovenië. 

Wat ons opvalt onderweg is hoe proper het langs de wegen is, zowel in Duitsland als Oostenrijk.

Dat de Belgen hier eens een leske aan nemen.

  

Ritgegevens :                                                                                 Avondmenu (bij de Chinees) : - Vertrek om 08.35 uur                                                                   - Won ton soep - Aankomst om 17.00 uur                                                                - Chinese rijsttafel - Afstand : 140 km                                                                           - Gemiddelde : 24,60 km per uur - Hoogtemeters : 1070 meter - Temperatuur : 30 °C

 

 

Rit 7 – Golling an der Salzach à Rennweg am Katschberg

De bazin van het hotel, een lieftallige kokette dame, was wel iemand met discipline :

-          De garage met de fietsen gaat pas open om 07.30 uur

-          Ontbijt kan pas om 08.00 uur

-          Geen mogelijkheid om koffie te bekomen voor onderweg

 

Maar gelukkig was er ’s morgens een “enorm charmant ontbijtmeisje” om al onze wensen te vervullen, inclusief het vullen van onze thermossen met de allerbeste koffie.

Aldus konden we dus pas om 09.00 uur noodgedwongen vertrekken voor deze voorlaatste etappe = de “Koninginnerit”. Zou er nog iets veranderen aan het klassement? Zouden enkelen nog een gooi naar het podium kunnen doen? Zouden…?

 

 

Onmiddellijk ging het langs de rivier de Salzach bergop. Weliswaar traag maar een vals plat dat velen de adem en de benen kon afsnijden. Gelukkig werd het tempo gedrukt en kon iedereen, mooi op een lintje, mee.

In Radstadt, na 45 km, begon het echte werk : de beklimming naar Obertauern, gelegen op een hoogte van 1738 meter. Eén enkele fiets ging al de volgwagen in. Voor enkelen (een ‘25’ achteraan) was de klim te steil, voor anderen dan weer te lang, en voor anderen was het eten bij de Chinees van de avond voordien nog op de maar blijven liggen.

Eén iemand ontbond zijn duivels (CelH) en stormde naar de top. Boven kon hij als beloning een frisse pint drinken en wachten op de Pallieters die nog moesten komen. Het was hierboven op de top van Obertauern dat er werf gegeten; we waren immers al 4 uur onderweg.

 

 

Het is een waarheid als een koe in wielermiddens …. Na iedere klim volgt er een afdaling. Zo mochten we het ook ondervinden onderweg naar Bled.

Na de beklimming naar Obertauern was er de afdaling van zowat 25 km naar Mauterndorf.

Enkele kms afdalen was voldoende om het veld uit mekaar te ranselen. Sommigen ‘niet dalers’ rijden op het vlakke sneller dan bergaf.

Halfweg de afdaling merkten we in de volgwagen opeens DirkVDB langs de kant van de weg, hevig gestikulerend en wenkend alsof er iets gebeurd was. Gelukkig merkten we hem tijdig op of we stoven full-gas rechtdoor. Pas toen merkten Jos en ik dat er rechtsaf moest afgeslagen worden richting naar Mauterndorf en de Katschberg.

Beneden in het dorp  groepeerden de Pallietertrappers zich stilaan. Enkelen ontbraken op het appel en waren meer dan waarschijnlijk al verder weg. Zij, gekend als 'dalers' vergelijkbaar met 'De Valk', alias Vincenzo Nibali in het profpeloton, hadden tijdens de afdaling de leiding genomen. In gestrekte draf ging het naar de voet van de Katschberg, het laatste te overwnnen euvel van de dag. Dat klimmetje nog en de dag zat er weer op. Nog één rit te gaan en er kon gevierd worden. Eens de klim begonnen bleek het geen heuveltje te zijn waarmee te lachen viel.

 

 

Beste Lezers, wie het ooit heeft over de Katschberg,… geen hem of haar een lap, vertrek, maar wacht niet tot hij/zij vraagt om de beklimming te doen. De Katschberg is een bergpas op de grens van de Oostenrijkse deelstaten Salzburgerland  en Karinthië. De 5 km lange beklimming vanuit Sankt Michael (op 1043 meter) naar de top (op 1641 meter) heeft een maximum stijging van 15%, en een gemiddelde stijging van 11.96 %. De kettngen kraakten, de versnellingen hadden werk, de kleine 'pijons' werden gezocht; de adem van sommigen ging met rassenschreden omhoog; het hart bonste als nooit tevoren; het ademen werd moeilijker en sneller. De Katschberg bleek een muur te zijn. Onoverwinnelijk of te overwinnen? Hier een toerist, een beetje verder nog één, dan nog één, dan toevallig twee, enz... Enkelen gaven al snel de pijp aan de spreekwoordelijke 'Martijn' en zetten voet aan de grond. Een enkeling wilde ook afstappen, maar werd door collega's overhaald toch nog een poging te doen om verder te fietsen. "Samen krijgen we die berg wel klein; we helpen wel". Opeens merkte ik tot drie paar handen op een rug om te duwen. Uit ervaring weet ik dat ze met mij nooit zoveel kompassie hadden. Maar ja, ik was dan ook geen vrouw. Nee, besre lezers, van wie die handen waren verklap ik hier niet. Al wat gebeurde in de groep blijft in de groep, - een gouden regel -. Jos en ik spraken af om tot bij de leider in de koers te fietsen, en onderweg eventueel enke 'slachtoffers' te depanneren (- hier betekent dit 'uit hun lijden verlossen', en fiets en toerist een lift te geven). Eens bij de eersten merkten we dat we niet alleman gepasseerd waren. Er ontbraken 3 toeristen. Waar waren ze? Wat deden ze? Hoe vinden we ze? Eens boven stapten de lifters uit de volgauto en kon ik terug naar beneden voor een volgende lading.

 

 

Dan opeens ........ ring-ring-ring :

- "Johny, zijdde gij da ? 't zijn wij hier, hè. Waar zitten jullie ? Wij fietsen hier op een drukke baan, geen afslag/rondpunt te bespeuren; enkel een baan rechtdoor ?"

- "OK", maar wie mocht het dan wel aan deGSM zijn ?

- "Ah ja, 't is de Leo hier hè; en de Ronny en de Louis zijn ook bij mij".

Na een nieuwe poging om te weten te komen waar zij dan wel precies zaten, bleek dat zij tijdens de 25 km lange afdaling vanaf Obertauern de afslag naar Mauterndorf gemist hadden, en rechtdoor gereden waren. 'Oef', allemaal nog in koers, zij het dan wel op een verkeerd parcours.". Misschien was het ook wel ingegeven : 30 vlakke kilometers of 5 km omhoog tegen gemiddeld 11,9 %.

Met de volgwagen dus op zoek naar de "vermiste" Pallietertrappers. Niet veel later merkte ik hen op langs de kant van de weg, ettelijke kilometers van het parcours verwijderd. Ronny en Louis dachten met de fiets terug te keren, terwijl Leo het zekere voor het onzekere nam en zich wijselijk naast mij in de volgwagen posteerde. Na een uitvoerige beschrijving van de klim die nog volgde, was er niet veel overredingskracht nodig om ook Louis en Ronny in de volgwagen te krijgen. Onderweg volgden de ‘oohhs’ en ‘amaais’ elkaar op. Fris en monter stapten zij boven terug op de fiets.

De anderen waren ondertussen ook al stappend boven, maar hijgden nog fel na.

 

 

Slechts enkele van onze toeristen waren erin geslaagd om de Katschberg op te fietsen zonder voet aan de grond te zetten, of zonder ruim 2 km te stappen. Nooit meegemaakt. Enkelen kwamen boven met een onoverbrugbare achterstand. Het klassement volledig overhoop gehaald. Is het aan het rijk van Marcel H dan hier een einde gekomen? 

Een enkele toerist begon daar te mekkeren over het feit dat een vriend-toerist hem een ‘25’ als ‘kleinste’ verzet aanpraatte. Hij ging die toerist wel eens op zijn donder geven. Eens gearriveerd in het hotel begon die toerist-met-zijn-vijfentwintig met het vervangen van zijn schoenplaatje. Helemaal afgesleten. Een extra knauw in het budget….

 

 

Na de klim was er nog een korte maar vrij gevaarlijk afdaling naar het hotel. Bij aankomst in het hotel ontbraken er weer 2 Pallietertrappers : Filip S en Eddie VDB waren nergens te bespeuren. Alleen op kop en maar fietsen. Na circa 20 minuten verscheen Filip S aan het firmament; Na circa 45 minuten dook er nog een fietser op in het centrum. Wij hadden tevergeefs gewacht op een telefoontje, maar GSM stond uit en vergeten code in te drukken,…

Uiteindelijk kon er samen nog enkele frisse drankjes af en is het seffens weer eten. Goulash met sportfriet.

Morgen zullen we weer vliegen. Allez, enkelen toch.

Bled komt eraan en onze tour zit er weeral op. Zolang naar uitgekeken en zo snel achter de kiezen. Dju.

 

Ritgegevens :                                                                             Avondmenu : - Vertrek om 09.02 uur                                                                - Fritatten soep - Aankomst om 16.20 uur                                                             - Goulash met fritten - Afstand : 106 km                                                                       - Dame Blanche - Gemiddelde : 21,20 km/uur - Hoogtemeters : 2460 meter - Temperatuur : 30 °C

 

 

Rit 8 –Rennweg am Katschberg à Bled

 

Er bestaan in de wereld toch geen afstanden meer. Ne mens stapt op zijne fiets, doet een paar trapkes, stapt onderweg effen af en wandelt met fiets, een beetje slapen, een beetje drinken en voor je het goed en wel beseft ben je op je bestemming. Zo zit de 8 daagse fietstrip naar Slovenië er op.

Vorige trips was de laatste dag steeds eentje van moppen tappen onderweg, een beetje vieren met de supporters langs de kant van de weg. Waarom zou de boog nog gespannen worden? Het klassement lag immers in zijn definitieve plooi, de truien lagen vast en de winstpremies verdeeld. Dit was deze keer buiten de waard, in casu ‘de Jos’, gerekend

Voor deze 8^ste en laatste rit vond hij het nodig om er nog 1 klimmeke in te leggen. Eerst circa 70 km langs de boorden van de Drau naar beneden. Het was dalen tegen max 3 %, soms was het wegdek in slechte staat maar het kolken van de rivier dan eens langs rechts en dan eens langs links maakte veel goed. Hier viel weer maar eens op wie een daler ‘pur sang’ is en wie de remmen (en de billen) dichtknijpt.

 

Onderweg passeerden we Villach waar Hulshoutenaar Benny Heylen enkele jaren (??) geleden een gooi deed naar de wereldkampioentrui bij de liefhebbers. Het was daar dat een andere Hulshoutenaar -met vader en enkele vrienden naar Villach om te supporteren- om 6 uur ’s morgens, bij aankomst, een grote dame blanche met kreem fresch bestelde.

Na de picknickstop werd er direct links afgedraaid, richting Oostenrik-Sloveense grens, en begonnen we aan de allerlaatste beklimming van onze meerdaagse trip :”De Würzenpas”, de grensovergang.

De Wurzenpas, is verboden voor auto’s met aanhangwagen en caravans, voor vrachtwagens, en dies meer. Dit deed bij onze moedige Pallietertrappers nog geen belletje rinkelen. Ook het stijgingspercentage van gemiddeld 7.3 % over een afstand van 7 km (mét daarin nog een kleine afdaling), bracht hen niet aan het schrikken.

Jos H vond het wijselijk om zijn stalen ros in de volgwagen te parkeren. “In Podkoren haal ik hem er wel terug uit”, voegde hij eraan toe.

 

 

Dachten we dat we gisteren, met de beklimming van de Katschberg, in de rijke geschiedenis van de Pallietertrappers nooit iets dergelijks meegemaakt te hebben, was het vandaag met de Wurzenpass misschien nog iets erger.

Nog maar net hadden we de picknickplaats verlaten, of de “bergpas” kwam in het gezichtsveld en het gekreun kon beginnen.

Bij het opdraaien 15 %, waarna er langs de kant een bord stond : "3 km tegen 18%". Het hoeft geen betoog te melden dat de hoofden naar beneden gingen, diep weggestoken tussen de schouders.

Dan kwam er een strook om te recupereren, amper 10%. Het tempo stokte, stokte en stokte, tot er uiteindelijk niet veel meer restte dan af te stappen en voor de 2^de dag op rij de fiets naar boven te duwen. Het leek net of er was vergif gespoten. Ze vielen als vliegen. Dit was onmenselijk.

De wagens die naar beneden kwamen, lieten allen een verbrande geur na. De remmen hadden het hier zwaar te verduren. Niet te verwonderen dat de passagierszetels niet onbezet bleven. Enkelen duwden de fiets op de camion en gingen te voet verder. Het was niet mogelijk halfweg halt te houden met de camion en enkelen laten ‘aanhangen’. Te gevaarlijk.

 

 

Halfweg de klim waren er nog slechts enkelen die fietsten. Allez, zwalpten van links naar rechts, maar ze bleven in het zadel. Al schuivend ging de overgrote meerderheid  met fietsplaatjes de berg op. Een 3 tal kilometer voor de top werd het terug steiler,… terug 18%. Deze strook van 18% was gewoon te veel van het goede.

In onze rijke geschiedenis nooit iets in die aard meegemaakt. De pallieters vielen van hun fiets. Iemand kon nog n-net tegen gehouden worden of hij kieperde zijn fiets de dieperik in. I.p.v. de Pallietertrappers was het de “PALLIETER-STAPPERS”.

Na meer dan een uur (7 km) was iedereen boven. Enkelen trilden en beefden over hun ganse lichaam. De fietsen werden aangenomen en aan de kant gezet. Op dat ogenblik konden er gouden zaken gedaan worden. Ik ben ervan overtuigd dat een geïnteresseerde voor amper 300 euro een Ridley, een BMC of een Specialized kon kopen. Afleveren gebeurde niet, het was direct mee te nemen.

 

 

In onze rijke clubgeschiedenis –en enkelen draaien toch al ruim 20 jaar buitenlandse trips- waren desdanige beklimmingen nog nooit voorgekomen.

De ‘nieuwen’ vroegen of dit altijd zo is. Het was hier ook dat een enkeling het weeral aanhaalde dat hij amper een ‘25’ had steken op aanraden van …...

Willy tegen Jos H : “Je mag in de toekomst bij een volgende meerdaagse trip nog wel zorgen voor de hotels, de maaltijden en de logistiek, maar geen sprake van dat je nog de weg mag uitstippelen” – “Had ik je kunnen vastkrijgen, dan had ik al je grijze haren er uit getrokken”.

 

Na een deugddoende verpozing en een water dan wel coca, konden we verder

Enkelen hadden nog de moed om te gaan poseren op een “tank”, daterend uit de Joegoslavische burgeroorlog in 1991.

We waren de grens gepasseerd en waren nu in Slovenië. Weer een land voor onze geschiedenisboeken.

Van hier ging het grotendeels bergaf, hier een daar een enkel kaske, naar het meer van Bled waar 2 Pallietersvrouwen de groep opwachtten in restaurant/café Mlino. Hier was maar één woord van toepassing: proficiat voor ieder. SUPER !!!

 

 

 

We hebben er 8 dagen overgedaan om de 1200 km van Hulshout naar Bled te overbruggen.

Het weer was overwegend warm tot zeer warm.

Er waren geen valpartijen; vrijwel geen mechanische problemen en slechts 2 lekke banden.

Uitstekende hotels met lekker en gevarieerde avondmaaltijden. En daarbij dan nog een optimale sfeer. Wat willen we nog meer.

Na 2 halve liters terug het stalen ros op, bergop naar het hotel gelegen op zowat anderhalve kilometer buiten het centrum van Bled.

Daar aangekomen werden de sleutels verdeeld, werd er nog iets gedronken en zorgde een douche voor de nodige verfrissing. De zon stond weer hoog te branden. 31 graden.

 

 

’s Avonds was het nog effe stappen (omhoog) voor het avondeten. Voor enkelen was die klim net een brug te ver. Het was weer hijgen en puffen.

Maar het stappen werd goedgemaakt met een overheerlijke lokale maaltijd : soep – salade – reuzestukken vlees – fritjes - ijscrème, dat alles vergezeld met de nodige flessen lokale wijn of bier. 

Sommigen vonden toch nog de moed om na het avondeten het centrum van Bled op te zoeken.

Net vandaag (misschien was het wel voor ons), waren er festiviteiten en was er een vuurwerk boven het meer voorzien. De afwezigen hadden ongelijk.

 

 

 

 

Ritgegevens :                                                                               Avondmaal : - Vertrek om 09:00 uur                                                                  - Bouillonsoep e,/of champignonsoep - Aankomst om 16:00 uur                                                               -Uitgebreide locale Sloveense maaltijd met vlees - Afstand : 129 km                                                                           (schnitzel + kipfilet + kotelette) met fritten en salade - Gemiddelde : 26,30 km/uur                                                           - Ijscrème - Hoogtemeters : 993 meter - Temperatuur : 34 °C

 

 

Dag 9 – Sightseeing in Bled

Zondagvoormiddag 10.00 uur : afspraak aan het meer van Bled voor een boottocht met een typische “Pletna-boot” naar het eiland in het meer van Bled.

 

 

 

 

Prachtig weer, dus ideaal om een duik te nemen in het heldere water van het meer van Bled.

En inderdaad, Eddy VDB besloot zijn zwembroek aan te trekken (geen starndcabines). Enkele Koreaanse toeristenmeisjes trokken hun ogen wijd open om dit schouwspel te bewonderen – ze hadden plots geen spleetogen meer.

Julia had ook wel zin om te gaan zwemmen, maar besloot het toch niet te wagen – Eric Clé heeft dan maar de ganse dag met het badpak van Julia in zijn rugzak rondgelopen.

 

 

 

 

In de namiddag stond de wandeling door de wondermooie Vintgar-kloof op het programma.

Met het toeristisch treintje rond het eiland. De meesten zagen het niet zitten om 1,5 uur bergop te stappen naar de toegang tot de kloof. Dus even de prijs onderhandelen, en ja, voor een prikje reden we met 3 minibusjes naar de kloof.

Het was aanschuiven geblazen voor de toegang tot de kloof – Wel een file van 1 uur: Jos H ging eens kijken waar de toegangstickets moesten gekocht worden, en geloof het of niet, na een paar minuten was hij terug met 20 tickets in zijn handen.

 

 

De wandeling door de kloof duurt ongeveer 1.5 à 2 uur langs goed begaanbare paden en hangbruggen.

Voor de terugweg namen we aan het einde van de kloof een zeer rustig pad naar het dorp Vintgar en verder naar Bled. Een paar km lopen met onderweg een stop voor een hapje en een tapje.

 

 

 

Dag 10 – Sightseeing in Ljubljana

Maandag 26 juli : er staat nog een toeristische uitstap naar Ljubljana op het programma.

Terwijl de 2 chauffeurs van dienst (Cel en Erik) nog een uitgebreid ontbijt nemen, worden valiezen en sportzakken in de volgwagen geladen. Rond 08.15 werd de camion uitgewuifd voor hun 2-daagse terugtocht naar Hulshout.

 

 

 

Een trip is pas ten einde wanneer ook de laatste persoon veilig en wel de thuishaven bereikt. In dit geval zal dat moeilijk zijn aangezien Dirk VDB met de fiets verder Slovenië en Kroatië in trekt, met de boot van Zadar naar Ancona gaat en van daaruit terug naar de heimat. 14 dagen, 18 dagen, wie zal het zeggen. Omstreeks 08.30 uur werd dan ook Dirk uitgewuifd.

10.00 uur : 3 minibusjes stonden klaar om ons naar Ljubljana te brengen – Ongeveer een uurtje rijden.

Ljubljana is een prachtige stad met mooie, propere geschilderde gebouwen, pittoreske restaurantjes (niet duur). Het centrum is helemaal niet groot en kan makkelijk al wandelend verkend worden.

 

 

In de late namiddag ging het dan, met de minibusjes, richting luchthaven. Enkele vliegen met Adria Airlines naar Brussel Zaventem; de rest van de groep naar Charleroi Airport.

22.00 uur : Aankomst in Charleroi waar 2 minibusjes weer klaar stonden om ons naar Hulshout te brengen, waar we omstreeks 23.15 uur aankwamen.

 

 

Dag 11 – Hulshout

Groot was de opluchting vandaag wanneer om klokslag 15 uur Cel en Erik de volgwagen met de bagage en de fietsen veilig en wel parkeerde aan het clublokaal.

Na het uitladen werden er al plannen gesmeed voor de trip 2018. San Sebastian in Spaans Baskenland; Krakau of de Ostsee in Polen; Het Garda meer in Italië; Of misschien wel een rit naar Rimini (Gabicce Mare) eventueel met tussendoor een overgangs/rustrit met de trein). Dit laatste zou weer iets nieuws zijn.

Het plannen kan al beginnen.

 

PS - 8 augustus 2016 : E mail van Dirk V/D Bosch :

“Sinds gisterenavond back in town. Een beetje laat thuis om de zondagrit nog mee te rijden, maar ik ben er zeker van dat dat zonder mij ook is gelukt.

Alles is goed verlopen met het tweede deel van mijn fietsvakantie. In de twee weken die ik er nog aan heb toegevoegd heb geen problemen gehad met de gezondheid, geen problemen gehad met het materiaal, geen spat regen gezien en alleen maar genoten van wat er onderweg mee te pikken was ... wat kan een mens zich nog meer wensen tijdens zijn vakantie.

En voor de PallieterStappers : gelukkig heb ik tijdens het eerste deel van de vakantie genoeg geoefend om het tweede deel van de vakantie met succes te beëindigen.”