Voor de 3de keer op rij organiseert de club een fietsuitstap naar Gabicce Mare in de buurt van de Italiaanse badplaats Rimini. Deze trip kwam er op aanraden van Hilda en Maurice van Kovera, onze sponsors.

Ter plaatse wordt er in een internationaals gezelschap 7 dagen gefietst onder begeleiding van de plaatselijke caribinieri. Amper 4 Pallietertrappers schreven dit jaar in: Jhonny Saliën, Eddy Janssens, Bart Thys en Johny Helsen.

De fietsweek start traditiegetrouw de dag voor Pasen. Het uitzonderlijke vroege tijdstip van Pasen (31 maart), gekoppeld aan het uiterst koude weer waren de oorzaak van het gering aantal inschrijvingen. Ook vanuit Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Oostenrijk en het thuisland Italië noteerde de organisatie weinig deelnames. Waren er enkele jaren geleden nog ruim 700 deelnemers dan is dat aantal teruggevallen tot 140 fietsers dit jaar.

Donderdagvoormiddag vertrokken Bart en Johny met de KOVERA-camionette, geladen met reistassen en fietsen. Eddy en Jhonny namen ’s namiddags het vliegtuig naar Ancona. Daar aangekomen was het voor hen bibberen van de koude en zich kleden tegen de regen.

Na een overnachting in Trento, arriveerden Bart en Johny op vrijdagmiddag. De zon priemde heel ver achter de wolken en dus konden de 4 Pallieters met hun fiets op weg. Onderweg pikten ze aan bij 2 plaatselijke toeristen. Tegen circa 35 km/hr ging het richting Riccione/Rimini. Na ongeveer 35 km met 500 hoogtemeters waren we terug in hotel Bellavista, bij Sylvia en Adriano. Tijd voor een eerste koffietje (of iets anders…) bij Lucio.

’s Avonds vervolledigden we onze inschrijving en ontvingen wij onze regenvest, het geschenk 2013.

 

Rit 1 :

Morciano di Romagna, 66 km. Van bij de start werden de verwarmende bodies en/of regenvesten aangedaan. De lucht was grauw en grijs, de regen druppelde naar beneden, de temperatuur gaf circa 7 graden aan. Onderweg bedwongen we 1 helling van 3de, 2 van 4de en 1 van 5de categorie. Althans dat is wat het routeboek aangaf. Iedere wielertoerist weet inmiddels dat eens Vlaanderen en Nederland uit, het landschap voortdurend op en af is. Het was in de buurt van Gabicce niet anders. Door de barre weersomstandigheden en het zware parcours, haalden amper 31 deelnemers de aankomst. Moe maar tevreden, maar tevens door- en doornat en half bevroren van de koude, arriveerden we rond 12 uur terug aan het hotel. Op de kamer gaf de airconditioning een welgekome 25 graden.

Voor zijn verjaardag ontkurkte Maurice tijdens het middageten een deugddoende fles Prosecco, iets was ’s avonds aan dezelfde tafel navolging kreeg. Hoe dikwijls gebeurt het dat 2 van de 6 mensen, aan één tafel op dezelfde dag jarig zijn.

Adriano, hoteleigenaar, deed er nog een schepje bovenop en nodigde onze groep uit om nog een mega-fleske te kraken. Nóg 2 liter schuimend vocht….

Onnodig te zeggen dat enkelen meer dan lachend naar hun kamer sukkelden.

 

Rit 2 :

Rit 2 zou niet van de ‘poes’ worden. Na amper 300 m was het al klimmen. Langs de sterk heuvelende kustweg ging het via Gabicce Mone (what’s in a name??) richting Pesaro om na een kleine lus van amper 3 km terug de heuvelrug op te zoeken. De etappe, amper 46 km lag, 5 categorie 5 beklimmingen, telde amper 3 vlakke kilometers. De rest van het parcours ging op en af, soms tegen 12%. Bij aankomst stonden er 646 hoogtemeters op de GPS.

Op 11 mei aanstaande, staat er in de Giro d’Italia de tijdrit van Gabicce Mare naar Saltara op het programma. Het vertrek is identiek aan de start die wij voor de wielen geschoteld kregen. Voor World-Tour renners een zogezegde ‘vlakke’ tijdrit, voor meer dan de helft van de deelnemers een eerst ‘moord’rit.

Dat Pasen voor Italianen een familiefeest is, viel ons op bij aankomst in het hotel en de rest van de dag. De bewoners haalden hun beste kleding uit de kast (gezien de temperatuur was dat hun WINTERkledij), aten in groep en kuierden dan door de stad. Wij hielden bij een gezapig koffietje (weer mét of zonder..).

 

Rit 3 :

Op paasmaandag stond de op één na kortste rit geprogrammeerd, amper 48 km, maar wel met de eerste 20 km in stijgende lijn. De bestemming was San Giovanni in Marignano. De 697 hoogtemeters waren weer een bewijs van het ‘geaccidenteerde’ parcours.

Bij aankomst waren we toch benieuwd naar onze plaats in het tussenklassement. In tegenstelling tot klassementen in beroeps- of liefhebbersrondes is het klassement niet gebaseerd op de tijd maar wel op de punten per deelnemer toegekend bij de start, een controle onderweg en bij aankomst. Bleek dat we niettegenstaande ene gering aantal deelnemers op de 5de plaats stonden. Onze volledige puntenwinst van de eerste dag had hier natuurlijk een groot aandeel in.

De voorgaande jaren telden sommige deelnemende groepen 36, 32, 28 wielertoeristen. Nu was enkel de groep PONTONI met 31 fietsers vertegenwoordigd. Dan volgden enkele groepen met 9 deelnemers, enkele met 7, dan 6. Samen met nog 3 andere groepen telde WTC Pallietertrappers 4 deelnemers.

 

Rit 4 :

Mombaroccio, 66 km, was de bestemming van rit 4. De gutsende regen besliste er echter anders over. Werd de start aanvankelijk uitgesteld, dan besliste de grauwe hemel over een algehele afgelasting.

Met de auto dan maar een toeristisch tochtje naar Rimini. Door de onophoudende regen was een wandeling uitgesloten. Enkel een koffietje onderweg en terug naar Gabicce. Een verloren fietsdag….

Na het middagmaal konden we dan toch het nabijgelegen Cattolica bezoeken. Enkelen kochten alvast een cadeautje voor hun thuisgebleven eegaas.

 

Rit 5 :

Met Cartoceto als eindbestemming, kondigde rit 5 zich aan als de koninginnenrit. Onderweg niet minder dan 7 beklimmingen (tot 16%), 93 km in totaal. Vanuit Pesaro volgden we het vervolg van de individuele tijdrit van 11 mei (Giro). De 4 Pallieters bekeken mekaar onderweg en draaiden met hun ogen. Voor ons is het duidelijk dat die tijdrit gewonnen wordt door een sterke renner, een meer dan begenadigde klimmer. Even voorbij Saltare, arriveerden we in Cartoceto. Er stonden circa 47 km op de teller, halfweg. Vertrokken we al met een sterk uitgedunde groep, dan gingen er bij de tussenstop nog diverse fietsen de volgwagens in. Een nog kleinere groep ging in gestrekte draf naar de aankomst. De beklimmingen lagen grotendeels achter ons en dus kon de snelheid omhoog. Soms gaf de snelheidsmeter 35 km/hr aan. Achteraan de groep stond de deur wijd open. De Pallieters handhaafden zich vooraan in de groep.

Misschien was het voor één Pallietertrapper beter geweest zich rustig te laten meedrijven. Het was immers bij aankomst in het hotel dat ondergetekende gekraakt van de fiets stapte en de volgende dagen in bed bleef.

 

Gedaan met de fietsweek.

De ‘mijnschacht’ was dé bestemming van de voorlaatste etappe. Na een klim van circa 500 m tegen 14% bereikten de 3 overgebleven clubleden de tussenstop in Corta della Miniera. Tot dan kregen ze 3 beklimmingen voor de wielen geschoven. Er volgde nog 1 noemenswaardige in het 2de deel. Bij de tussenstop liet de zon zich eindelijk opmerken. De temperatuurmeter gaf 20 graden aan.

Dit liet Bart inspireren om na aankomst het idee te opperen om met de fiets naar San Marino te gaan. Een extra 70 km zou toch mogelijk moeten zijn. De opkomende wolken beslisten er (eens te meer) anders over. De regen die in de loop van de namiddag neerpletste, verplichtte hen weer maar eens tot enkele koffietjes in de bar van het hotel.

 

Laatste rit :

De laatste rit, 82 km, bestemming Auditore, was een lange klim tot aan de tussenstop en een lange afdaling tot in Gabicce. Een laatste klimmetje van 5de categorie niet te na gesproken.

’s Avonds was er dan de prijsuitreiking. Winnaar van de fietsweek was groep Pontoni (31 deelnemers). WTC Pallietertrappers, met amper 4 fietsers bij de inschrijving en 3 op het einde van de fietsweek, eindigden op een over-verdienstelijke 8ste plaats. Ver voor andere fietsgroepen met 4 deelnemers. Een beker en tas met streekproducten was de welverdiende prijs.

Voor de ceremonie protocolaire was ondergetekende al terug in België. Eddy, Bart en Jhonny namen de ‘honneurs’ waar. Zij kregen nog bemoedigende woorden van de plaatselijke burgemeester en de directeur van het bureel van toerisme.

Deze prijsuitreiking was een prima afsluiter van een meer dan degelijk georganiseerde fietsweek, waarin de steun van politie (veiligheid) en Shimano (fiets) een belangrijk aandeel hadden.

En was het weer dan niet om naar huis over te schrijven, dan kijken we nu al uit naar de editie 2014, ruim 4 weken later en dus meer kans op prima weer.

Hartelijk dank Hilda en Maurice (KOVERA) en Sylvia en Adriano (hotel Bellavista) voor de praktische steun.

Wij kijken alvast uit naar de 33ste fietsweek.