30 september 2012

Het was precies een week geleden dat ‘onze’ Gilbert de wereldkampioenentrui pakte in en op de Cauberg te Valkenburg. Vandaag was het de beurt aan de Pallietertrappers om te strijden voor hun kampioenentrui. Er staat dan wel geen 5-kleurige regenboogband over maar het insigne ‘Clubkampioen 2012’ is minstens evenveel waard.

Het was aan de kampioen van 2011 en de laatste uit de uitslag om dit jaar het parcours uit te tekenen. Was het vroeger een gedoe met verf en stempel om alles tegen zondagmorgen tijdig klaar te krijgen, dan zijn de knooppunten een gouden uitvinding. Hoe dikwijls gebeurde het vroeger niet dat eens de pijlen ‘gezet’, er een regenbui passeerde en alles te herdoen was. Zo gebeurde het dat er om 2 uur ’s nachts nog moest vertrokken worden omdat het de hele vrijdag en zaterdag regende.

Met behulp van computer en het aangehaalde knooppuntensysteem is het nu ‘a piece of cake’. Iedereen een lijstje met de te volgen nummers, en klaar is kees. Dit zou te simpel zijn. Enkele leden, wier zicht niet meer is wat het was, klaagden weer steen en been omdat de cijferkes ‘zo klein’ waren. Zij vroegen of er iemand met de lijst op zijn rug voor hen uit kon rijden.

Toch eigenaardig dat het precies ook deze leden zijn die moeite hadden om vroeger de gestempelde pijlen te zien. J

Marc Peeters en Gilbert Meuris (de parcoursbouwers van dienst) waren tijdig aanwezig in het lokaal om iedereen het lijstje met nummers te overhandigen en extra uitleg te verschaffen. De overgrote meerderheid van de aanwezige leden wisten niet wat ze konden verwachten. Marc kennende, zou het weleens kunnen klimmen worden. Dit was een belangrijk gegeven voor het gekozen gemiddelde. Toch waren er enkele (twee!) leden –vader en zoon- die het aandurfden om te proberen tegen een gemiddelde van 32 km/hr te fietsen. Anderen hielden het bij 23, 25, 27, 28 en zelfs 30 km/hr. Enkelen wilden het nog juister hebben en gaven respectievelijk 27,1 en 28,5 km/hr op. In totaal waren er 30 inschrijvingen.

Nog maar net was de laatste deelnemer vertrokken of één lid duwde de deur van de café terug open. “Mannekes er is een probleem. Op de spoorweg, aan de Nete, staat er géén bordje met ‘12’ op. Er staat wel een bordje maar dat wijst naar den andere kant, dwz richting Herentals ipv richting Aarschot. Den dieje, en den dieje en den dieje zijn teruggedraaid en fietsen nu naar Herentals.” Zowel Marc als Gilbert zuchten, slaakten een kreet. Hoe kon dit nu? Zij hadden niet minder dan 4 keer het hele parcours, met behulp van de opeenvolgende cijfers van de knooppunten, afgefietst en geen enkel probleem geconstateerd.

Met de verzekering dat het zeker en vast verder richting Aarschot ging, vertrok Andre DB (want over hem gaat het) terug, in de hoop zijn verloren tijd terug goed te maken.

Na precies 2 uur en 12 minuten na het vertrek van de eerste vertrekker, dwarrelde de eerste Pallietertrapper binnen. Hijgend en puffend bestelde hij onmiddellijk een cola, en nog één. Ruim 10 min later kwam de volgende Pallieter aan. Vanaf dan arriveerden ze met de regelmaat van een klok.

Toen enkele Pallietertrappers bij elkaar klitten; konden we de eerste toersprokkels noteren. “Hedde gij da geweest?” “Amai, ja, dao wassekik nog nooit geweest. Een schoon toerke.” De neuzen van Marc en Gilbert krolden.

Voor de zware wegvergissingen was het wachten op de laatste deelnemers. Uit de mond van Janus DW hoorden we dat hij minstens 16 keer verloren reed. Een andere (FrankP) fietste ruim 73 km ipv het uitgestippelde parcours van 63 km.

Ook zaten enkelen met problemen. Hoe konden clubleden die NA hun vertrokken waren, hun onderweg NIET inhaalden, maar nu toch al binnen zijn in de café. Zij fronsten hun wenkbrauwen. Niemand had er een antwoord op want iedereen beweerde het volledige en correcte traject gevolgd te hebben. Een ander lid had dan weer anderen tot 3 maal toe ingehaald en voorbijgestoken, maar die waren hem nooit voorbijgestoken.

Als laatste arriveerde Roland D. Hij is niet vertrouwd met de wegen om en rond Hulshout. Het was voor hem dan ook een voortdurend afvragen of hij nog wel op het juiste traject zat. Daarbij kwam dan nog dan hij onderweg ten val kwam. Ruim 3 uur en 20 minuten na het vertrek van de eerste deelnemer arriveerde hij –eindelijk- in het lokaal. Zijn knie toonde duidelijk de sporen van zijn val. Eens bekomen van de inspanningen vertrouwde hij enkelen toe dat hij aan het Albertkanaal de verkeerde richting insloeg en op een gegeven ogenblik gelukkig niet verder kon. Nadars versperden hem de weg. Misschien moest hij anders wel tot in Luik doorgeven. Afgaande op zijn beschrijvingen van welke richtingen hij allemaal uitging, legde hij de tijdrit misschien wel twee keer af. Hem wacht de moeilijke taak om volgend jaar, samen met de kampioen, de individuele tijdrit in rechte banen te leiden.

Nu naar de uitslag.

Na enig telwerk hadden we de top 3: op nummer 2 ex-aequo: Willy Warpy en Bart Thys; op nummer 1: Herman Huyskens.

Herman is voor iedereen van de club een meer dan verdiende winnaar. In een vorig (lees: beroepsleven) werd Herman steeds en altijd geassocieerd met het gemeentelijk zwembad. Als redder en zwemleraar leerde hij zowat de hele Hulshoutse schoolgaande jeugd zwemmen. Iedere jongere kent hem dan ook in die hoedanigheid.

Tijdens zijn aanwezigheid in het zwembad groeide bij hem de liefde voor de fiets en –in nog belangrijkere mate- de liefde voor het uitstippelen van parcoursen. Steeds en altijd zocht en vond hij on-ontgonnen paadjes, wegeltjes langs boomgaarden, langs bos en hei. Lang voor de opkomst van het knooppuntennetwerk was Herman al bezig om precies die kleine wegeltjes in kaart te brengen en memoriseren. Iedere rit met Herman als wegkapitein is een rit om in te kaderen. Al draaiend en kerend komen de Pallietertrappers steeds langs nieuwe horizonten. Vaak, heel vaak, horen we in de groep “waar haalt hij dat nu weer uit? Waar zouden we nu weer uitkomen?” Vaak zijn we dan niet verder dan enkele kilometers van huis.

In een ver en nabij verleden droeg Herman ook zijn steentje bij op bestuurlijk vlak. Vanzelfsprekend legde hij zijn nadruk op de kalender en zijn taak als wegkapitein. Momenteel is hij één van de drijvende krachten van onze C27-groep. Iedere dins- en dondernamiddag is hij trouw op post op de verharde spoorwegbedding, waar eens ‘Hulshout-station’ was. Vandaar vertrekken de C27-ers met enkele andere fietsende vrienden voor hun wekelijkse trainingsritten. Onnodig eraan toe te voegen dat Herman als wegkapitein pur sang, het merendeel van de ritten van C27 op zich neemt.

Herman, hartelijk dank voor uw toewijding, uw enthousiasme en uw gedrevenheid voor het welslagen van het leven in en om onze club.

We zijn wel benieuwd hoe hij de moeilijke wintermaanden (als kampioen rotsen en hotsen van links naar rechts) gaat doorkomen.