De pallieterstrappers 15 dagen als pelgrim (uit de mond/pen van een deelnemer)
Na enkele maanden van organiseren, trainen, nog meer kilometers maken en vooral uitkijken naar… was het dan eindelijk zover. Vijftien pallietertrappers stonden met frisse kuiten klaar voor twee weekjes met de fiets. Samen vertrekken op weg naar Santiago de Compostella, in het spoor van honderdduizenden die het ons voordeden, op weg naar het graf van de apostel Jacobus in de Spaanse, noordwestelijke provincie Galicië. Zijn wij er klaar voor? Het weer? Goh, is dat niet hartstikke saai joh, dat racefietsen? Urenlang over van die lange rechte asfaltwegen. Bereikt iedereen Compostela? Vele van deze en andere vragen spookten door mijn hoofd. Tijdens oefenritten leerden we alvast dat wij samen ons doel willen bereiken.
Als route-architect was ik niet op de hoogte van alle wegenwerken, omleidingen, staat van het wegdek, rode zones en andere festiviteiten. De tochten gingen door een: laagvlakte, golvend, heuvelend en berglandschap. Het fietsen was hard werken door de hitte, de vele hoogteverschillen met soms pittige klimmen. Fietsen in een sterk golvend landschap bij temperaturen die oplopen tot 40° is niet niks. Elke dag doet je zitvlak een beetje meer pijn. Maar uiteindelijk lukte het voor iedereen de routes te volbrengen.
Onderweg stond de goed gevulde verzorgingspost ons op te wachten. Als aasgieren stortte een uitgehongerd en moegestreden peloton zich op het aangevoerde proviand. Aan het eind van elke dag, we zouden geen echte wielertoeristen zijn mochten we niet een of ander terrasje meenemen om bij een fris biertje (vochtbaxter) te bekomen van de geleverde inspanning. Bij aankomst in het hotel hoefden we enkel aan te sluiten voor het avondeten. Na het eten volgt het straattheater. Een briefing in de vorm van standup Comedy, waar even een terugblik op de dag gedaan wordt en een tipje van de sluier van de route van de komende dag gegeven wordt. De briefing wordt positief afgesloten met de weersvoorspelling. Hoewel iedereen best vroeg zijn bedje opzocht, viel het niet altijd mee om snel in slaap te vallen. Je hoorde de geluiden van je kamergenoten wat inslapen soms lastig maakt. Na de nachtrust s’ ochtend ontbijten met warme croissants die de boter doen smelten en waar de confituur onvermijdelijk uit druipt.
In de groep heerste een prima sfeer, veel begrip voor ieders doen, zijn en kunnen. Een groep van jong en minder jong samen als een team. Denk dat ik namens iedereen spreek als ik zeg dat iedereen het een geweldige tijd heeft gevonden.
De pelgrimstocht naar het graf van apostel Jacobus fietsend afleggen, was een indrukwekkende ervaring en een onvergetelijke herinnering die werd afgesloten met een spetterend vuurwerk. Pas als je het fameuze portaal ‘Portico de la Gloria’ van de kathedraal betreedt, is je legende een feit en de reis volwaardig besloten.
Voor mezelf waren het 2074 km met geweldige inspanningen en fantastische uitzichten. Ik zat ruim 88 uur en 18 minuten op de fiets en fietste 18467 meter omhoog. Twee heel mooie weken die achteraf zelfs qua weer alle verwachtingen overtrof.
Voor mij was het voor de tweede keer dat ik op stap ging met de Pallietertrappers en het zal ongetwijfeld niet de laatste keer zijn. Het waren schitterende dagen die voorbij zijn gevlogen. Het was een hele ervaring die veel voldoening gaf. Mijn fiets ziet er nu uit alsof ie meegedaan heeft aan Parijs-Dakar en ik ga even een weekje niet op een zadel zitten. maar de titel van PELIGRINO BICICLETTA is verdiend. Het vat is af, de tank is leeg, maar de rugzak met fantastische ervaringen is opnieuw wat bijgevuld. Bedankt aan mijn metgezellen voor de compagnie in de volgauto, op de fiets en in het hotel, voor de soms hilarische momenten aan tafel en voor het plezier in het algemeen. Merci! Iedereen bedankt voor zijn bijdrage.
Arrivederci, John
