DE STELVIO

We zeggen en schrijven donderdag 27 juli 2006

Eén van de ritten of meer bepaald het klimwerk van één specifieke rit zal ieder van de 27 deelnemers altijd bijblijven. Rit nummer 7 van Santa Maria del Müstair naar Passo del Tonale ging immers over Stelvio (oftewel Stilfserjoch in het Duits) en Gavia naar Passo del Tonale. Een ritje van amper 119,5 km waarvan iedere Pallietertrapper zich nog elke kilometer voor de geest kan halen.

Enkele deelnemers dachten de mindere klimmers de avond voordien te helpen door hen een andere weg aan te raden. Even na de start konden zij dan rechtsaf richting top van de berg. Omdat er vanaf een hoogte van 850 m gestart werd, zou dit de klimafstand met enkele kilometers inkorten. Dit voorstel viel echter niet in goede aarde. Vertrekken in groep, fietsen in groep en arriveren in groep weet je wel…

Het vertrek in hotel Stelvio (hoe kon het spreekwoordelijker??) ging 23 km bergaf richting Glorenza, dan rechts en rechts richting Prato allo Stèlvio de vervaarlijke Stelvio tegemoet. De start van de klim was veel belovend. Vals plat naar boven met langs de rechterkant een prachtig kolkend water dat naar beneden kwam. Het was hier onderweg dat MarcVE aanhaalde dat de reis met zo een lastig parcours veel te goedkoop was. “Johny, ge mut in t vervolg miejer vraage, dan weette ze beter wao ze aon beginne.”

Na enkele kilometers, de groep was dan al flink uit elkaar geranseld, kwamen de 46 bochten in zicht, mooi in het zonnetje. Iedereen kon iedereen volgen. De fel gekleurde oranje outfit was hier een pluspunt. Het zou 27 km klimmen worden.

Maar, zelden een mooiere beklimming gezien onderweg.

Onderweg passeerden we de residentie/hotel van Olympisch skikampioen Gustav Thoeni. Van hier kon het echte klimwerk beginnen.

De volgers van dienst hadden hun handen vol, allez Stavros, de chauffeur van dienst, dan toch. Maurice en ondergetekende assisteerden hem waar mogelijk. Over een weg waar geen vrachtwagens over mochten, gingen wij toch omhoog. Onderweg passeerden wij een mini uitgave van een lijnbus. De chauffeur gebaarde wild dat wij hier niet toegelaten waren. De rechterspiegel van de Kovera-volgwagen schuurde de rotswand. Staf deed zijn best om hier en daar halt te houden en de klimmers van spijs en drank te voorzien. Voor sommigen was een opbeurend woord al voldoende. Eten of drinken konden zij toch niet aannemen en… het was gewicht om mee te sleuren.

Parkeren gebeurde soms op slechts een luttele meter van de afgrond van enkele honderden meters. Onverantwoord!!!

Staf zweette dikke parels. Misschien wel voor ‘t eerst in zijn leven. Boven aangekomen vertrouwde hij mij toe dat hij nooit of nooit nog zo iets doet. Zelfs niet voor honderdduizend frank.

Toch benieuwd hoe hij zou reageren als ze echt met geld voor zijn neus zouden staan zwaaien…

Cel, de eerste op de top (2757 m), kon iedereen volgen onderweg. Hier een oranje stip, daar nog iemand, en ginder nog een stipje. Afhankelijk van hoelang nog te klimmen, waren de stipjes kleiner en kleiner.

De volgende fietsers strompelden binnen en zetten zich naast Cel op een muurtje. Opeens een luide “HOOOUUWW”. Leo was zowaar in slaap gesukkeld en helde fel naar voor, de afgrond tegemoet. Na verloop van tijd kwam Mon met Raymond boven aan. Iedereen had het gehaald. Iedereen tevreden maar niet iedereen wilde nog verder over de gevreesde Gavia, 2621 m hoog, richting hotel.

Met 6 personen in de volgwagen ging het bergaf en in een wijde boog naar het hotel Piandineve in Passo del Tonale. Over de Gavia volgen was sowieso niet mogelijk en ten strengste verboden. De resterende 21 deelnemers dan richting volgende kuitenbijter.

Niet alleen het slechte wegdek van Gavia baarde iedere klimmer zorgen, dan wel de lengte van de klim zelf. Niet minder dan 25 kilometer tot de top. Eens boven was er een troosteloze open vlakte met een kleine herberg, de Refugio Bonnetto. Het was hier dat Johan Van Der Velde indertijd geschiedenis schreef door in de sneeuw de rit van de Giro d’Italia over de Gavia te winnen. Het was trouwens niet de enige keer. Telkenmale Gavia op het programma van de Giro d’Italia staat, houden de renners en volgers hun hart vast omwille van de wisselende weersomstandigheden. Soms op enkele uren tijd.

Wat we hierboven aanhaalden van het weer, gebeurde ook op deze donderdag van juli 2006. Wanneer de laatste 7 fietsers bijna de top bereikten, begon het te regenen, erger… te hagelen en te sneeuwen. Een stop in de ‘herberg’ op de top was welgekomen. Uitlekkend van de regen en verkleumd van de kou dropen de 7 laatsten binnen. Een warme koffie en het vuur van een brandende kachel deed deugd. Maar dan moest de afdaling er nog aankomen.

Omdat de afdaling van de Gavia levensgevaarlijk is met onder andere een onverlichte tunnel met bocht in, werd er voor de klim reeds afgesproken dat niemand alleen naar beneden ging. Verplicht in groepjes van 2 of 3 man. Met de voeten los uit de ‘gespen’ ging het bergaf. Schrik, kou, en moe…. In welke volgorde dan ook.

Wanneer de laatsten de afdaling tot een goed einde hadden gebracht, zaten de eersten al ruim een uur rustig beneden in Ponte di Legno te wachten en te lachen. Zij konden niet begrijpen dat wij uitgeregend aankwamen. Zij zaten al die tijd in volle zon.

Van hier was het nog 10 km naar het hotel. Terug 10 km klimmen naar een hoogte van 1800 m

Ondertussen hadden Staf en Maurice de andere vier in het hotel afgezet en kwam de groep tegemoet. Enkelen vlogen hen als reddende engelen om de nek. Zo blij waren ze. Binnen 2 minuten werden de fietsen ingeladen en zocht iedereen een plaatske in de volgauto

De moedigen fietsten in groep naar Passo del Tonale, één van de vermaardste skioorden in de regio. Onderweg moest het dan eens stiller, dan eens een beetje sneller, maar dan terug veel stiller.

In het hotel aangekomen, misten we één deelnemer. Rond 1915 uur zagen wij nog iemand binnen dwarrelen en kon de groep moe maar voldaan de rit afsluiten met een rijkelijke avondmaaltijd.

Het gemiddelde van de rit was makkelijk te achterhalen…. 10 uur gereden voor 120 km.

Bij onze thuiskomst vertrouwde Ludo Dierickxens, prof pur sang, mij toe dat dit een zware rit uit de Giro is. Ik repliceerde door te zeggen dat het voor ons ook een zware rit was…..