Was het een vlaag van overmoed, of riepen de bergen weer eens in het hoofd van de pallietertrappers? Hoe dan ook, zij besloten om over de Alpencols naar de stad van Romeo en Julia te fietsen. Na eindeloos puzzelen en met dank aan de navigatiesoftware wordt een haalbare route gevonden van 1176km en ruim  10679 hoogtemeters. Opgedeeld in 8 fietsdagen is dat goed te doen, althans op papier. De oversteek van de Alpen via het vierwoudenmeer over de  Gotthardpas naar het mediterrane Lago Maggiore. De reden dat voor de  Gotthard werd gekozen, was niet zozeer dat het zo’n bekende pas is, wél dat de beklimming vanuit Andermatt relatief goed doenbaar is met gemiddelde percentages per kilometer die nergens boven de 8.5% uitkomen.  

Twintig goedgemutste fietsers gebeten door de fietsmicrobe gingen de uitdaging aan en vertrokken op 15 juli met een heerlijk zonnetje, matig briesje,  graad of 20 richting Verona. Wat ze allemaal gemeen hadden, was een dikke  grijns op hun gezicht. Sommigen waren een beetje gespannen door mijn overdreven verhalen over de zwaarte van de ritten. 

Tien jaar geleden konden we de vrouwelijke deelnemers aan fietstochten nog  makkelijk tellen. Vandaag de dag ziet het fietslandschap er heel anders uit. Het zijn niet enkel meer de mannen die zich wagen aan de asfaltwegen. Ook de  vrouwen mengen zich nu in het peloton. 

De uitgestrekte tochten voeren ons over gloeiende heuvels, de  oeverpromenade van idyllische meren en dwars door het spectaculaire bergpanorama van de omliggende bergwereld. Een topgebied voor asfaltjunkies. De gescoorde hoogtemeters op de navigatie lijken steeds de helft  aan te geven. Ik vraag mij af of dat aan mijn conditie ligt, het gewicht van de  fiets of de zuigende werking van mijn Schwalbe One banden op het asfalt. 

De Gotthardpas een hoogdag voor de klimmers onder ons maar ook de glunderende gezichten van de minder getalenteerde maken duidelijk dat afzien ook genieten kan zijn. Aan het begin van de fietsvakantie hadden we gezegd dat we klimmen en dalen op ons eigen tempo, wat er dus ook voor zorgde dat je jezelf niet gek hoeft te maken om de anderen bij te houden. De vlakke stukken rijden we samen, maar met klimmen en dalen moet je focussen op je eigen tempo. De vergezichten tijdens de klim zijn bijzonder en groots, je voelt je nietig als fietser in dit ruige natuurgeweld. Gek genoeg moet de helm na een paar dagen een klikje strakker. Nooit geweten dat mijn hoofd slinkt van zware inspanningen. 

Op het dieselgeluid van de Kovera volgauto achter ons, fietsten we dagelijks van hotel naar hotel. Door de pittige tracks en de vele hoogtemeters verbruiken we veel energie maar zodra de maag begint te knorren en onze eigen motor begint te sputteren komt de banaan, de wonderlijk gekromde vriend van de behoeftige sportmens als perfecte energieleverancier. Bij het betreden van de volgwagen had je het gevoel dat je een Albert Heijn winkel binnen wandelde. De buikjes genoten bij de lunchstop. 

Sommige dagen waren we compleet gekookt, gebraden, gebakken, gegrild en geroosterd, ook bleef het altijd niet droog en moesten de regenjasjes aan, zelfs enorme hagelbollen kregen we te verwerken. Bij warme en vooral zweterige omstandigheden worden de verkoelende werking van broekzalf al snel duidelijk, het smeersel werd ook gebruikt tegen brandende voeten. Bij aankomst in een hotelletje kwam een warme of koude douche als verademing. Onze fiets bracht veilig de nacht door in een bewaakte fietsenstalling. Onder het genot van een drankje evalueren we de dag en zijn we over sommige ritten nog lang niet uitgepraat. 

Iedere morgen bij vertrek neemt een fotograaf van dienst een groepsfoto voor het hotel. Wat een prachtige beelden zijn het geworden! Stoere, unieke, imperfecte, kleurrijke wielertoeristen. Allemaal in hetzelfde fietspakje van maat S tot XXL. 

Wat me het meest bijgebleven is, is de glinstering van de avondzon in het Lago Maggiore bij het diner. Prachtig! De drukte op wegen, de toeterende en voorbij rijdende auto’s en vrachtwagens maakten het fietsen minder aangenaam. 

Op laatste dag naar de eindmeet gezelligheid alom in het peloton. Een groepje trekt ten aanval, pakt maximaal 5 seconden en wordt weer opgeslokt, een eenzame vluchter probeert het tevergeefs. En dan een verschroeiend harde massasprint met prachtige beelden van opzij, tranen van geluk, de pallietertrappers die juichend over de streep komen in Verona. De fietsen konden gestald worden. Altijd een dubbel gevoel, blij dat we het weer gehaald hebben, jammer dat het er weer opzit. We proosten op meer dan een geslaagde week en veel van de deelnemers hielden het niet bij dat ene glas. We genieten nog een paar dagen met de nagereisde vrouwtjes. Op het vliegtuig naar huis met een valies vol herinneringen verdampen al onze fietskilometers in 1uur en 23 minuten.  

Bedankt aan eenieder die deze reis mogelijk maakte. 

De Groute!