24/06/2013
Elke deelnemer aan La Cannibale zal wel zijn verhaal hebben. Ik dus ook.
Vooraf
Een ritje van 173km met 6 cols. Achtereenvolgens Mont Ventoux, Col de l'Homme Mort, Col de St Jean, Col de Perty, Col d"Aulan en nogmaals de Mont Ventoux. Boven is de aankomst, maar dan moet je nog naar beneden, dus in feite 194km.
Ik ben geen klimmer, geen extreme wielertoerist, maar met mijn 8000 km per jaar is fietsen toch redelijk deel van mijn leven. Toen ik inschreef voor La Cannibale had ik 3 keer de Mont Ventoux op mijn palmares en enkele colletjes in de buurt van Calpe
Een avontuur? Ja, maar vooral een project. Goed voorbereiden, de juiste dingen doen. Praten met en luisteren naar experten. In december stelde ik een gedetailleerd trainingsschema op. 6 maanden training, goed geprogrammeerd.
Hallo Frank Deboosere! Eerste 3 maanden van het jaar waren een fiasco. Geen meter van het vooropgestelde schema klopte. In april was een trainingsweek in Calpe gepland. Normaal zou ik al redelijk getraind aan die week beginnen, maar ik had amper 1500 km op de teller staan. Maar ik kwam wel terug met een stuk betere conditie. En vooral veel tips en toch wel opnieuw veel geleerd van de begeleiders van de Serge's "Baguet Bicycle Center". Ze maken van jou een betere klimmer en in mijn geval vooral een betere daler.
Tussendoor ook naar EnergyLab geweest, daar laat ik me jaarlijks testen en geven ze op basis van je conditie en je plannen een trainingsschema. Absoluut zeer nuttig.
Mei was mijn Ardennen-maand. Ik had het nog nooit gedaan, maar het was een must: "ge moet in de Ardennen gaan trainen". Een gouden raad die zowat iedereen kwijt wou. Ja dat heb ik in mei gedaan. Waalse Pijl, La Roche, Herbeusthal, La Chouffe, .... In juni de details: fiets in orde brengen, extra op voeding letten, alles uittekenen met hopen "wat als" scenario's.
De laatste week, de angst om ziek te worden, de angst om tijdens dat laatste ritje te vallen, maar ook de ongelooflijke positieve kracht en het gevoel van ik heb er alles aan gedaan wat mogelijk was, IK BEN ER KLAAR VOOR.
22 juni 2013 6.30
10 minuten voor de start. helemaal klaar. wachten op het startschot. Merckx op het podium, een flut interview, zen, ik wil nu vertrekken. Oeps emotie, traantjes. zoveel inspanningen en hier is het moment. Merckx drukt op de toeter. GO.
Met meer dan duizend op het plein in Bedoin, moeten we nu eerst over de registratiemat, dat is te voet. De eerste meters fiets je pas enkele meters voorbij de mat, maar dan ligt de ganse rit, de ganse dag voor je.
De eerste beklimming van de Ventoux besef je dat het rustig moet. Een hoop rijden voorbij, maar ik rij er ook een hoop voorbij, gewoon eigen tempo. Chalet Reynard, redelijk weinig wind, zon. De betere omstandigheden om naar de top te rijden. De eersten komen reeds naar beneden gevlogen. Na 2uur en 10 minuten ben ik op de top. Mijn beste tijd tot nu toe. Goed gevoel, nog 150 km te gaan, hop naar de eerste afdaling, richting Sault.
In feite heb ik daar het meeste schrik van, mijn hoogtevrees doet me altijd meer dan nodig naar de remmen grijpen. Maar de techniek, die ik ondertussen aangeleerd heb, helpt me. Ik daal vlot. Niet snel, maar wel vlot.
Ik wil niet te veel afhankelijk zijn van de bevoorradingen en heb mijn eten voor onderweg zelf bij. Gedachten er bij houden. In Sault een broodje met honing eten en een stukje banaan.
Hop naar de de Col de l'Homme Mort. Een lugubere naam. ik zit in een groepje van UNIZO. Als het begint te klimmen, is hun snelheid net iets te hoog, ik laat ze rijden. Op de flanken van de Col de l'Homme Mort denk ik aan collega Emile die 5 jaar geleden met vervroegd pensioen ging, begin dit jaar bericht kreeg dat hij ernstig ziek is en nu reeds terminaal. Vanavond zal ik een email in mijn inbox vinden dat Emile gisteren overleden is.
Boven komen op de Col de l'Homme Mort en direct dalen naar Sederon waar de volgende bevoorrading is. Daar drinken bijvullen, banaantje eten en beslissen of we de La Cannibale doen of de Cannibalette. Ik heb nooit rekening gehouden met die 2de optie. Mentaal heb ik altijd gezegd dat het de volledige toer moest zijn. Ook hier op het beslissingspunt twijfel ik geen seconde. Ik vertrek in een groepje met 4 naar de Col St-Jean. Het gaat vlot, we rijden 40km/u, goed gevoel. Op de Col de St Jean. de weg ligt er slecht bij. Er is over 7 km grint gesmeten. klimmen aan gemiddeld 7% op en grintweg is niet wat je als ideale omstandigheden bestempeld. Ook de eerste kilometer van de afdaling is rijkelijk van grint voorzien, nadien begint een andere gemeente en die deden gelukkig niet mee aan de "grint-actie".
Op de flanken van de St-Jean hoor ik in de verte een ambulance -en in de bergen hoor je dat van alle kanten tegelijk komen. Maar het komt dichterbij en je ziet hem beneden rijden en een beetje later komt ie mij voorbij. Een stikker van Sporta op de deur. Er is een ongeval gebeurd, koude rilling. De gedachte, toch geen val door de grint? De gedachte, let op wees voorzichtig. Als ik boven kom, staat de ambulance daar nog. Het blijkt geen erg probleem te zijn. Straks met gerust gemoed naar beneden.
Boven op de Col St-Jean zijn we halfweg, zowel qua cols als qua kilometers. Nog eens broodje honing eten, drinken, banaan. De volgwagen van CM (mijn werkgever) die steeds op de top van de cols zou staan, heb ik nog niet gezien, maar ik heb hem ook niet nodig (gelukkig). RTV loopt beetje in de weg, maar het maakt niet uit.
Afdaling. Prachtig uitzicht. Ongewoon mooi. Super, beelden opslaan in geheugen. Genieten. Naar Col de Perty.
Het gevoel van dalen en klimmen zit helemaal in het lichaam. De trapcadans past zich aan het moment aan, niet meer bij nadenken, gewoon rijden en genieten. Nu pas echt volledig ontspannen. Hehe. Dit is het. Het maakt me niet uit of ik voorbijgereden wordt, het maakt me niet uit dat ik anderen voorbij rij. Genieten.
Op de Col de Perty is opnieuw een tijdsopname, want straks komen de Canibaletters er terug bij. Om 12.55 hr kom ik boven. In mijn schema dat ik voorhand had opgesteld, had ik 13.15 hr staan. Alles OK dus, nog geen moe-gevoel. Opnieuw emotie, zin om te wenen omdat het zo goed gaat. We worden geïnformeerd dat we goed moeten eten en drinken, want het is een zwaar parcours naar de Col d'Aulan. Dat klopt wel. De Col d'Aulan lijkt op papier niet veel voor te stellen, want slechts 2 km en maar 4,5%. Maar de aanloop naar de Col is des te lastiger. En je voelt stilaan dat de klimsnelheid afneemt.
Boven op de Col d’Aulan ruik je Sault. Het is nog een eindje en er is een stevige klim naar Sault, die niet als Col is opgenomen in het schema, maar er niet zou in misstaan. eerst is er de afdaling van d'Aulan en die is ook heel mooi, anders dan wat we tot dan toe zagen aan "panorama's". Is dit de laatste keer genieten, wordt de rest nog afzien?
Sault, voor de tweede keer. Als je me nu zou vragen, heb je nog zin om de Ventoux op te rijden. Neen, daar heb ik geen zin meer in. Dus eten, drinken, concentreren. GO voor de laatste klim, nog 26km te gaan.
De macho's noemen hem de "Mietjes-kant". Na 150km niets te Mietjes. Afzien, onderweg verschillende cannibalisten die toch even stoppen, die nog amper vooruit geraken, blijkbaar zijn ze de krampen gretig aan het uitdelen. Ik rij in mijn trage tempo alsnog verschillende voorbij. Ik merk dat de enigen die mij voorbijrijden Ventouristen zijn en geen Cannibalisten. Na 1uur en 28 minuten ben ik aan Chalet Reynard. Stoppen, eten drinken voor de laatste 6km. Ik weet hoe ik afzag op de laatste stukken van 7%, wat nu komt, is nog een pak zwaarder en er is veel meer wind dan vanochtend. Weten dat de tijd er niet toe doet, weten dat je binnen 6km aankomt, weten dat je wel moe bent. HOP we gaan ervoor. Over de laatste 6km zal ik 1 uur doen en toch verschillende andere cannibalisten voorbijrijden. Iemand op 700m van de top langs de kant zien huilen van de krampen. Dit is echt extreem.
En dan die luidspreker, "ja nog enkele meters", "je kan het", "blijven trappen". Het is tegen mij. IK BEN ER.
173km. Kwart voor 6, een kwartier voorsprong op mijn planning.
Laat de emotie haar gang maar gaan. Mijn hele lichaam schokt. Ik duik de bus in om op mijn gemak alleen met mijn emoties mijn geluk te delen met mijn vrouwke die ondertussen aan de andere kant van de lijn mij dolgelukkig feliciteert.
Op Facebook post ik dat ik na 11u45 ben binnengekomen, maar de vermoeidheid deed me verkeerd rekenen ... het was 10u45 ;-)
De cijfers
Ik heb er uiteindelijk 10.47 minuten over gedaan. Mijn officiële tijd is 10:21:12, omdat de afdaling van de Ventoux niet meetelt in de tijd.
Bédoin: 06:30:59
Chalet Reynard 08:02:22
Top Mont Ventoux 08:41:48
Sault 09:35:57
Col de Perty 12:54:40
Col d'Aulan 14:07:00
Sault 15:20:22
Chalet Reynard 16:48:49
Top Mont Ventoux 17:46:20
TOTALE RITTIJD 10:21:12
1128 waren ingeschreven voor Cannibale/Cannibalette
Ik kom als 474ste over de streep. 593 hebben La Cannibale met succes uitgereden.
281 hebben de Cannibalette met succes uitgereden.
Dus 874 op de 1128 Cannibalisten komen aan (binnen de 13 uur).
Met dank
Dit doe je niet alleen. Een dagdagelijkse leefomgeving die je steunt is cruciaal. In de eerste plaats de onvoorwaardelijke steun van mijn fietsend vrouwke, maar ook van iedereen die regelmatig informeerde, bijstond, raad gaf. Mijn kids, moeder, collega's, Pallietertrappers, politieke medestanders en anders-standers, ...
Daarnaast wil ik toch wel aandacht geven aan de impact van mijn Kine (praktijk Van Den Broek - Hulshout), EnergyLab en Baguet Bicycle Center.
Niet vergeten dat ik zonder Sporta dit avontuur nooit zou beleefd hebben.
