Dag 1 :

Rond de klok van 8-en is het op een gewone zaterdagmorgen nog stil in ons clublokaal. Echter niet vandaag. Het gonsde van de bedrijvigheid in en omheen café De Vaart. Onze fikse C27-ers stonden immers voor hun maiden-tweedaagse met bestemming het pittoreske Maaseik van de gebroeders Van Eyck. Herman en Jos hadden vrijdagavond de volgwagen al een eerste keer gekeurd en geladen met energiepoeder, drank, reservewielen en dies meer. Er restte nog ene beetje plaats voor de bagage. Bijna was dat over het hoofd gezien. “Dju, ja, er moeten nog zakken in. Ze zullen toch niet te veel meenemen zeker?”

Alle 17 deelnemers waren trouw op post. Verder waren er ook nog minstens 10 begeleiders, zowel Pallietertrappers als enkele niet-Pallieters (bedankt Torentrappers en bedankt Jos).

Enkelen konden van de zenuwen nauwelijks een zinnig woord uitbrengen, anderen die al een buitenlandse trip hadden meegemaakt lieten het zenuwachtig gedoe over zich heen gaan. Zij –de ervaren rotten- bekeken het vanop een afstand. Hun ‘moment de gloire’ kwam nog wel onderweg. Zoals zij het in het verleden deden, zo zouden zij nu ook weer verschroeiend uitpakken. Althans dat hoopten ze, daar droomden ze van. Bij aankomst was het voor enkelen toch lichtjes anders uitgepakt.

Rond 08.55 hr paniek alom. Waar zat Joske? Waar zat DE key-person? Waar zat hun vertegenwoordiger in het bestuur? Verslapen? Maar nog veel belangrijker: waar zat hij met het geld dat hij van de schatbewaarder meekreeg? Iedereen slaakte dan ook een zucht van verlichting als de deur met een wijde zwaai openging. Eerst kwam een sigaret, dan volgde een rookpluim en tenslotte enkele koersbenen, ne pallietertrui, een koersklakske en nen helm. Yes, hij was daar.

Zijn ogen stonden opengesperd, zijn knieen knikten, zijn voeten schoven over de vloer, zenuwachtig ging hij op zoek nar het controleblad dat inmiddels reeds was opgeborgen. Iets te veel ingenomen? Iets verkeerd genomen? Wie zou het zeggen. Iedereen was content dat hij aanwezig was en zweeg verder als vermoord.

Klokslag 9 uur viel de vlag naar beneden en meteen was de start gegeven. Terwijl ze een traan wegpinkten riepen enkele aanwezige dames nog een paar lieve woordjes naar hun halve trouwboek. Hoe zou hun man het er zonder hen vanaf brengen. Erger, hoe zouden ZIJ het ervan afbrengen. Ik kan hier nu onmiddellijk al aan toevoegen dat rond 11 uur enkele van de dames gesignaleerd werden aan boord van bus en trein op weg naar één of ander shopping-paradijs. Maar dat blijft onder ons hé mannen.

Van bij de start werd er gewaakt over de snelheid. Niet te hard om met voldoende reserves aan te finale te kunnen beginnen, niet te stil om niet om te vallen.

Na amper 45 km, in Kerkhoven, de eerste stop in taverne Zandvoort. Nee niet voor ne simpele koffie. Dat is voor wielertoeristjes he. Oh, nee. Als de mannen van de C27 uitrukken, doen ze het in stijl. Een heus buffet-ontbijt met o.a. spek met eieren stond hen op te wachten. Iedereen deed zich te goed aan al dat goeds. Eddy Janssens, begeleider, genoot mee van de geneugdes des levens. De anderen die hen tot hier begeleid hadden, lieten de groep los en keerden terug richting Hulshout.

Het tweede gedeelte was nu enkel en alleen voor de rekening van de 2-daagse gangers. Nu geen begeleiding meer. Nu was het aan hen. Ondertussen hoorden we de ‘waws’ en de ‘oohhh-s’ uit ieders mond. Hoe mooi om te fietsen was het hier dan wel. Amaai, prachtig kronkelende wegen, weinig of geen verkeer; En,… alles plat. Dit was duidelijk een mooi stukske België.

Nog maar amper bekomen van het ontbijt, naderde de groep Hamont-Achel en hield de groep aan brouwerij De Kluis, waar het gelijknamige trappistenbier wordt gebrouwen. Enkelen gewaagden zich hier al aan een eerste trappistje. Veiligheidshalve trommelden de wegkapiteins van dienst iedereen bijeen na een eerste consumptie. Wie weet zaten enkelen er nu nog op de binnenkoer van de abdij?

Het derde deel van Hulshout-Maaseik was misschien nog wel mooier dan het tweede deel. De parcours-bouwer van dienst kreeg hier al een schouderklop van iedere deelnemer. (Bedankt Marcus). Ook het weer toonde zich van de beste kant. Was iedereen deze morgen nog bevreesd voor regen, dan hadden de mannen zon tot op hun eindbestemming. Geen spatje regen te bespeuren. Wie was er de afgelopen week naar de Arme Klaren geweest? 

Bij aankomst in Maaseik was er natuurlijk een eerste halte in het centrum, aan de voet van het standbeeld van de schilderende gebroeders Van Eyck. De aankomst ter plaatse was ruimschoots vroeger dan voorzien. De koerscommissarissen van dienst warennog niet op post; ER kon dus geen rangschikking opgemaakt worden. De fietscomputer gaf een gemiddelde van 24,3 km/hr. Nu nog 3 a 4 km en de kamers konden verdeeld worden.

Qua slapen vreesden enkelen dat er stapelbedden zouden zijn. Niks van. Voor een totaal van 17 man, kreeg de verantwoordelijke 5 kamers van 6 personen toebedeeld. Op sommige kamers slapen amper 3 personen. Meer dan plaats genoeg dus.

Een fris douchke deed wonderen, tijd om in afwachting van het avondeten de kelen nog rap te smeren. Ondertussen werden de rode T-shirts aan iedereen verdeeld en meteen aangetrokken zodat iedereen in geval van nood nog zag bij welke groep hij behoorde.

Het avondeten (preisoep, spinazie-stoemp met een fishstick en tartaarsaus en een chocomouske als nagerecht) was zoals de hele dag tot hiertoe verloren was: PRACHTIG. Enkelen opperden ter plaatse reeds de gedachte om voortaan 2 keer per jaar op tweedaagse te gaan. De vrouwen zijn meteen dus al gewaarschuwd. Voortaan 2 keer per jaar naar t shopping-paradijs en koffiekes zoveel ge wilt.

Om het eten te laten zakken werd een wandeling rond de mooie jachthaven ingelast. Groot was de verbazing van de groep, toen er halfweg opeens een mooi gebouw met terras aan hun rechterkant te bewonderen viel. Café “Havenzicht” bood meteen rust voor enkele vermoeide fietsers. Wie het was konden we niet meteen achterhalen. Feit is dat een beetje later de anderen hun voorbeeld volgden. (meer gegevens te verkrijgen rechtstreeks van de Pallieters bij terugkomst)

Tot zover het relaas van de prachtige eerste dag (138 km), zonder ongelukken, zonder lekke banden onderweg, ruim overgoten met een saus van leute en plezier.

Tot slot een ruim dankwoord voor de Rik die zich opofferde om de hele dag met volgwagen de groep te begeleiden.

Dag 2

Wie het vorige verslag gelezen heeft denkt dat alles was voor die dag, maar niks was minder waar. Om iets na 20uur ging de bar van ons domein open. Barman en man van doe het al “de Rik” nam de zware taak op zich van iedereen drank te geven en te serveren. De drank die zeker de eerste ronde veel uit de ijskast kwam was de PRIOR de Tongerlo. Straf goedje met zijn 9°. Het minst straf was de prijs, voor een gewone consumptie betaalden we 0,95€, voor ne gewone Leffe 1,40€ en voor de Prior amper 1,80€ dus dit werd groots genieten voor weggeefprijzen. Vanaf de eerste minuut zat de stemming er al vlot in en werden weer de strafste verhalen en leukste anekdoten verteld alsof ze echt gebeurd waren. Echt laat is het niet geworden maar de sfeer was GEWEELDIG!!!

Sabine van Ukkel had voor vandaag veel regen besteld en daarom gingen na de ogen ook de gordijnen open om te zien hoe het gesteld was met het weer en tot nu toe waren we er gerust in dat het geen probleem zou zijn. Om 8 uur zat iedereen al gewassen, geschoren en in uniform aan de ontbijttafel naar het buffet  te lonken dat buiten ieders verwachting weer rijkelijk gevuld was. Tijdens het ontbijt hoorden we wel enkelen vertellen dat ze afgelopen nacht in een grote houtzagerij vertoefden. Begrijpen wie begrijpen wil. Om 9 uur (1 uur vroeger dan voorzien) waren we klaar om de 2de rit aan te vangen richting Hulshout. De Rik zou nog moeten wachten naar de picknick maar zou met de GPS zonder problemen moeten aankomen op de afgesproken plaats, circa 30 km verder. Vanaf Maaseik ging het via pittoreske dorpjes naast de Maas, met als eerste het bedevaartsoord Heppeneerd waar we toch even in onze gedachten aan Maria vroegen voor een behouden thuiskomst en als het effe kon ook een droge rit. Met over de afsluitdijk te rijden zagen we dat in de winter of bij heel veel regen de Maas ontzettend breed kon worden. Het andere was ook waar. Als we juist naast de Maas reden, stelden we zelfs vast dat er nu bijna geen water te zien was en dat er zelfs”Russen” op de Maas groeiden. Onze volgende dorpen waren Stokkem, Meeswijk, Leut, Vucht om alzo in Rekem aan te komen waar de Rik ons zou opwachten. Waar is de Rik? Hij was niet te zien.

Den Herman viel zelfs van zijn fiets (zonder erg) in zijn zoektocht naar de Rik. Alom paniek bij de organisatie en zeker bij Marc W. Na veel over en weer gebel kwam het Kovera busje terecht. De reden voor zijn laat zijn was dat: 1 de picknick was veel later dan gezegd, en 2 de GPS dame was met stiptheidstaking en vertelde daarom niet altijd de waarheid (dat zei de Rik). Eind goed al goed, wij verder ....

Even iets over het weer: met amper wat regen was het nog best meegevallen. De eerste hindernis, door een bergheuvel van 1500 meter lang met een stijging van maximum van 3%, werd het peloton direct op een lang lint gezet. De spiegels van de volgwagen werden dan ook getest op hun degelijkheid. De eerste stop van de dag in Zutendaal werd weeral een positieve verrassing: de picknick was een grote meevaller, met te beginnen; sandwich, boter, kaas, salami, blokpaté, grote suzy-wafel, een flesje water en voor alles af te sluiten nog een gezond appelsientje. Dit moest allemaal nog gesmeerd worden maar deze groep maakte daar  geen probleem van. De Rik, alweer hij, sleurde alles op tafel in de café, sneed de broodjes middendoor, anderen pakten het beleg uit en de feesttafel was gedekt. Na het eten richting Bolderberg. Dit was voor enkele van onze brugklimmers het moment van de dag en hopelijk het moment van glorie. Het moment liep voor velen anders af dan voorzien, Jos VE sprong alles eerste weg op den Bolders maar… veel te vroeg, het was de ene na de andere aanval en de uitslag wordt wijselijk niet meegedeeld maar er zal zeker nog over gediscuteerd worden! Na onze laatste stop, waar we konden luisteren naar een plaatselijk zangtalent, was de laatste episode van onze trip aangebroken. Herman H. bracht ons via alleen zijn gekende wegen perfect en binnen schema droog naar huis.

Slotwoord: deze 2 daagse zijn een geweldig succes geworden en dit om allerlei redenen.Mil Schellens was de onopvallende leider. Herman Huyskens was zijn rechterhand die, als het op wegkapitein zijn aankomt, overal feilloos de weg weet en… hij had het GELD bij. Gilbert Meuris en Marc Wijns die mee geholpen hebben voor het uitstippelen van het geweldig onvergetelijk parkoers. We hebben dan ook de leden die mee gefietst hebben: neem Jef Helsen en den Beire Van Loy, wel de oudste maar steeds onvermoeibaar en om niks klagen. Paul Van Den Broeck die niks alcohol mag drinken maar toch graag meefeest. Neem de andere Van Den Broeck (familie van) die steeds de leute er weet in te houden en hij zorgt er voor dat plas-stoppen regelmatig worden georganiseerd. Dre Van Riel die je van ver ziet rijden met zijn klein vloke maar het hart heeft van een olifant. Clé Adriaan die altijd paraat is om het positieve in de groep te brengen. Janus De Win waarvan je weet en ziet dat hij nog een echte levensgenieter is met veel wijsheid. Fons Derboven den sterke duivel en altijd numero uno is als er een helpende hand nodig is. Maurice Jehin die altijd iets zinnig te vertellen heeft en toch ook graag een discussie aan gaat. Raymond Marien, altijd zéér voorzichtig en veel te goed voor deze wereld. Joske Moons: hij is al eens beschreven in het verslag van rit 1 en we kunnen er alleen maar aan toevoegen, ze zullen er nooit nog zo eentje maken. En dan de jongste van de groep met zijn 37, 45 of 53 jaar de wijsheid van een schoolmeester, de man die onderweg informatief was. Rik Marien, wij hopen dat je snel terug kan mee fietsen zodat we onderweg het Antwaarps taaltje wat meer kunnen horen.

Groeten en op naar de volgende

PS

Vandaag was er sinds 1996 niet zoveel regen meer gevallen in augustus,wij waren niet of amper nat geworden. Voor toffe mensen wordt altijd wat meer gedaan