Beste Rita en Staf,

Beste familie, buren en vrienden van Mit,

Beste Pallietertrappers, duivenmelkers en biljartspelers,

Mit, MOEDERE,

Vandaag nemen we afscheid van U. Je was een monument, een begrip in onze gemeente. Een afscheid komt altijd te vroeg en vaak te bruusk. Zo ook uw afscheid. Op vrijdagavond –even voor het slapengaan- dronk je nog gezellig een borreltje en op zaterdagmorgen, amper enkele uren later, speelde je hart een -laat maar zeggen- ‘valse’ noot. In de kliniek verslechterde je toestand zienderogen en afgelopen zondag, precies een week voor je 87^ste verjaardag, blies je rustig je laatste adem uit, te midden je kinderen en kleinkinderen.

Mit, wat had je nog een toekomst voor ogen en dit niettegenstaande je begenadigde leeftijd. Iedere keer dat ik je de laatste weken bezocht, had je het over het nieuwe leven met zoon Staf in de Vaartstraat. Een nieuw leven dat –zo haalde je het aan- veel te laat begonnen was. Telkens vertelde je me hoe graag je daar was en hoe je trachtte naar de aankomende zomer. Zo keek je uit om de planten te zien groeien, de bloemen te zien bloeien, de paarden te zien lopen in de wei en bovenal, je achterkleinkinderen te zien ravotten en kwajongensstreken uithalen. Terwijl je dit vertelde, straalden je ogen heel gemeend.

Samen met mij dachten velen: “Nen ouwe boom verplant ge toch niet meer.” Wel ieder die dat dacht –ik incluis- zat er zo ver naast. Mit hield zielsveel van haar nieuwe leven, haar nieuwe omgeving.

Mit, gedurende je hele leven was je er voor Rita en Staf, je 2 kinderen, en je kleinkinderen. Je was niet alleen hun moeder, respectievelijk grootmoeder, maar ook hun toeverlaat en hun steun. Sinds de dood van je man Jef ettelijke jaren geleden, stond je er heel alleen voor. Cafe DE VEEHANDEL (later Cafe DE VAART) was een ontmoetingsplaats voor vee-koopmannen en duivenmelkers. De cafe was je leven. De klanten waren uw houvast, uw gesprekspartners met wie je lief en leed deelde. Had de duivenmelker goed gepakt, dan was ‘t feest en werd er gedronken van geluk. Kwamen de duiven niet of te laat, dan zat de melker in zak en as en werd er gedronken om het verlies door te spoelen. Ik merkte dat dikwijls aan mijn grootvader zaliger, een verwoed melker, al wist ik niet altijd of hij goed alsdan slecht had gespeeld.

Mit, sinds onze verhuis van clublokaal, leerde ik je als voorzitter van WTC Pallietertrappers goed kennen. Bij iedere clubactiviteit, iedere organisatie in en rond het clublokaal, stond je met raad en daad paraat. Ontelbaar zijn de keren dat iemand van de bestuursleden de keuken inliep om borden, bestek, servietten, en dies meer te vragen. Steeds was je bereid een handje toe te steken.

Mit hiervoor onze oprechte dank.

In 2005, met de start van onze club ‘C27’, was je bereid het meterschap van de club op je te nemen. C27 moet voortaan verder zonder haar meter.

Mit, uw heengaan is een zware aderlating voor je naaste familie en voor je vrienden.

Vrienden, laat haar heengaan geen afscheid zijn, maar laat dit leven een heerlijke herinnering blijven voor ons allen.