Beste Fons, Benny en Tony,

Beste Christel en Helga,

Beste Thomas, haar oogappel,

Beste wielertoeristen, vogelliefhebbers, familie, vrienden en kennissen,

Traditiegetrouw is de kerstperiode een periode van feestvieren, van uitbundigheid, van eten en drinken, van gezellig samenzijn met familie en vrienden. Maar tevens is het een periode om even stil te staan bij het verleden, terug te kijken naar het voorbije jaar, maar ook al vooruitkijken en plannen maken voor het nieuwe jaar.

Kortom een periode waarin het familiegebeuren een centrale plaats inneemt.

Zo moest het ook worden ten huize Derboven-Verelst. Hier kwam dan nog bij dat Jacqueline –zoals ze me afgelopen zaterdagvoormiddag heel blij en fier toevertrouwde- op 18 december ‘tram-7’ nam. Ze wist nog niet wat de plannen met de kids waren, maar ze was wel zeker dat ze deze speciale verjaardag niet zomaar liet voorbijgaan. Helaas liep het niet zoals ze zelf of de familie had gepland.

Fons, uw telefoontje omstreeks 1 uur zaterdagnacht, was een donderslag in een ijskoude nacht. De hele zaterdag was uw vrouw Jacqueline samen met al de clubleden danig in de weer om onze eetdag binnen de juiste banen te leiden. Ook al spraken we af om pas rond 9.30 hr samen te komen, toch stond je vrouw al vanaf 9.00 hr te trappelen van ongeduld om aan de slag te kunnen gaan. In haar geval: te MOGEN gaan. En dit typeerde haar. Steeds in de weer, steeds het beste van zichzelf gevend. Zij was een voorbeeld voor ons om er steeds welgemutst en goedlachs tegenaan te gaan. Een toonbeeld zonder meer.

Het is hier al enkele keren aan bod gekomen en ik trap dan ook een open deur in door te zeggen dat Jacqueline een levenslustige, zorgdragende, modieuze, geiïnteresseerde en uiterst sociale vrouw was, in de volle fleur van haar leven nog. Steeds en altijd stond zij open voor de mensen uit haar omgeving. Zij leefde mee met haar buren, haar vrienden of met de mensen van de vereniging waar zij en hare Fons bij aangesloten waren. Zij bezat ook dat vleugje gezonde nieuwsgierigheid, nieuwsgierig naar wat er leefde in de club of in Hulshout. En precies dat gezonde is iets wat me de laatste maanden meer en meer de ogen opende.

Jacqueline, je vroeg iedereen hoe het met hen was en wachtte ook steeds hun antwoord af. Het waren absoluut geen holle vragen. En ging het met iemand al eens minder, dan reikte je een helpende hand aan, gaf je een troostend woord ter ondersteuning of fluisterde de persoon een levenswijsheid in het oor.

Hierdoor dwong je een plaats af in ieders hart.

Fons, je verliest je lieve vrouw, jullie deden altijd alles samen, voortaan moet je alleen verder.

Benny en Tony, jullie verliezen een prima en uiterst zorgdragende moeder.

Christel en Helga jullie verliezen een schoonmoeder die altijd bereid was haar handen uit de mouwen steken om je verder te helpen.

Thomas, jij verliest een grootmoeder, misschien wel je grootste supporter tijdens je wedstrijden. Zij zal er niet meer zijn om je aan te moedigen, om zalvende woorden te spreken bij een tegenslag of een valpartij, om je terug op de volgende wedstrijd te laten focussen.

Lydie en al die andere vrouwen waar Jacqueline fiets-uitstapkes mee deed, jullie verliezen een voortrekker.

Maar bovenal verliezen jullie allemaal iemand met een groot EN warm hart.

Ook voor de hele familie, nichten en neven was Jacqueline van onschatbare waarde. Sociaal als ze was, hield ze de familie samen, maakte zij de reservaties, zorgde voor familiehappenings en dies meer. Zij was een prima bindmiddel. Zij betrok iedereeen bij het totaal-familiegebeuren.

Aanstaande zomer fietsen de Pallietertrappers naar Boedapest. Ook voor deze buitenlandse trips was je een certitude, een zekerheid om bij aankomst je man in de eerste plaats, maar al de andere sportievelingen een welgemeende proficiat toe te wensen. Dit zullen we op 27 juli aanstaande in de Hongaarse hoofdstad missen.

Het was ook tijdens onze vorige verblijven in Praag, Barcelona en Venetië dat we je nóg beter leerden kennen. Liep er dan al eens iets fouts in de planning, dan was je de rust zelve, de eerste om iedereen eraan te herinneren dat we in verlof waren en dus al de tijd hadden. Je zorgde ervoor dat we met de voeten op de grond bleven.

Jacqueline, je heengaan is een zware aderlating voor iedereen die je kende.

Fons, in naam van de club wensen we je veel sterkte in deze moeilijke dagen.