Beste Livine,

Beste familie, buren en vrienden van Frans,

Beste ex-wielrenners en beste clubleden,

Vandaag nemen we afscheid van een groot atleet, een groot sportman en bovenal een groot mens…… ‘DE’ Vonder. Zijn hele leven was verbonden met de koersfiets en het wielrennen. Zijn kennis en zijn ervaringen stelde hij graag ten dienste van onze club en zo won hij gemakkelijk de sympathie van ALLE leden. Iedereen droeg hem een warm hart toe en had een onnoemelijk groot respect voor hem. Dit onverwachte afscheid valt ons allen dan ook bijzonder zwaar.

Als jonge man, in de volle “fleur” van zijn leven en beschikkend over alle fysieke mogelijkheden, was Frans inderdaad een begenadigd renner die het tot beroeprenner schopte. Zijn demarrages, maar vooral zijn vlijmscherpe sprint stonden garant voor een ellenlange lijst van overwinningen. Te veel om op te noemen, laat staan om allemaal te herinneren. De aanwezige ex-wielrenners kunnen dit zeker beamen.

Hij kon als geen ander de ontelbare dorpen opsommen waar hij ooit won. Zeer zeker gekleurd en verbloemd, maar even heroïsch waren zijn verhalen. Iedereen hield van zijn soms wat aparte kijk op het moderne wielrennen. Meermaals leidden zijn vertellingen tot heftige, maar erg kameraadschappelijke discussies tussen pot en pint. En vertellen kon hij als geen ander, als kleine kinderen hingen we uren aan zijn lippen.

Door zijn sportieve prestaties verwierf Frans een grote bekendheid in Hulshout en ver daarbuiten. Iedereen kende Frans en Frans kende iedereen. Niet alleen de mensen kende hij, ook was er voor hem in gans Vlaanderen geen dorpje, geen straatje onbekend. Als geknipte wegkapitein loodste hij ons vele zondagen op sublieme wijze door de Kempen, langs de Brabantse heuvels of door Limburg. Hij was immers onze KAPITEIN. Steeds wees hij ons de weg langs de veiligste, rustigste en meest pittoreske wegen en voelde hij als geen ander aan wat er leefde in de groep. Mocht het wat sneller of moest het wat trager, Frans voelde het aan, niemand hoefde het hem te zeggen. Maar aangezien hij zijn koerstemperament niet altijd kon bedwingen en hij over een uitmuntende fysieke conditie beschikte, zat er nog een ontzettende ‘FORS’ in zijn benen en moesten de veel jongere clubleden hem vaak aanmanen om het een beetje rustiger aan te doen. Stil en voldaan lachte hij dan tussen zijn tanden door.

Als wielertoerist was hij misschien nóg fanatieker dan als wielrenner. Hij was DE kilometervreter bij uitstek. Niet alleen in onze club, maar ook in de clubs van Berlaar en in Blankenberge (zijn tweede thuis), maalde hij kilometers tot circa 30,000 het afgelopen jaar. Als Pallietertrapper was hij clublid van het eerste uur. Als bestuurslid --een taak die hem de laatste jaren zwaarder om dragen was-- leerde ik hem bijna 14 jaar geleden beter kennen en vooral bewonderen.   Het doet me dan ook bijzonder veel pijn afscheid te moeten nemen van een echte vriend en toeverlaat die Frans voor mij geworden was.

Zijn heengaan is een zware aderlating voor de club. Hij was een man waarop wij altijd konden rekenen. Bij iedere clubactiviteit was hij bij de eersten present om de handen uit de mouwen te steken.

Ruim 13 maanden geleden, op de vooravond van ons vertrek naar Rome, stonden wij op deze zelfde plek. Frans Sterckx, een ander boegbeeld van de club en trouwste vriend van de Vonder, had ons al even plots verlaten. Steeds zochten ze mekaar op en vol vuur en enthousiasme konden ze vertellen over het fietske vroeger en nu. Frans en Frans, KAPITEIN en CHAMP,……… het gaat jullie goed.

Frans, als diepgelovig mens begreep je niet steeds het hoe en waarom van vele medische problemen en stelde je jezelf vragen bij het heengaan van uw vrienden. Meer dan eens vroeg je de Heer een antwoord op deze vragen en bad je stil en in jezelf gekeerd voor beterschap. Zo leed je erg onder de problemen van uw lieve en goede vrouw Livine. Linda en Luc zorg goed voor jullie moeder. Zij heeft jullie hulp en aanwezigheid heel erg nodig. Nu nog meer dan vroeger.

Nu blijven wij nog met levensgrote vragen zitten: WAAROM ? Waarom de Frans ? En waarom zo plots ? Waarom nu… ? Op de vooravond van zijn 72^ste verjaardag en het feest van zijn gouden huwelijksjubileum. Een feest dat Frans zo bezig hield en waar hij zo intens naar uitkeek. Feesten TUSSEN en MET al zijn vrienden. Een volksmens zoals Frans was, verlangde er zo naar. Het heeft echter niet mogen zijn.

Frans,………. je had nog zoveel kunnen doen, je had nog zoveel kunnen betekenen, voor de club, voor je vrienden, maar vooral voor je familie en voor Sam, je kleinzoon.

Livine, Linda en Luc: alle clubleden bieden hun oprechte en christelijke deelneming aan bij dit groot verlies.

 Nagedachtenis kaartje Frans Van Den Vonder