RIP Rita, RIP Leon,
Met een tussenpauze van amper enkele dagen zijn we verplicht afscheid te nemen van 2 mensen die heel belangrijk waren voor onze club. Inderdaad, op maandag 27 februari laatstleden verliet Rita Vonckx ons en amper 5 dagen later, op 4 maart om precies te zijn, overleed Leon Sterckx plotseling thuis.
We gaan terug in de tijd, meer bepaald begin 1981 en dus ruim 42 jaar geleden. Enkele fietsfanaten beslisten tussen de spreekwoordelijke pot en pint een wielertoeristenclub op te starten. Het idee werd geopperd in café Bij Bertha, toen nog met de onafscheidelijke Cyriel. Omdat Leo(n) zijn gading niet meer vond in de fietsclub van Ramsel, was hij één van deze fietsfanaten die het idee wel genegen was. Zo gezegd, zo gedaan, WTC Tapijtfabriek -zoals de club oorspronkelijk heette en later omgedoopt naar WTC Pallietertrappers- werd geboren. Leon werd de eerste voorzitter. Al vlug telde de club ruim 60 leden. Onder hen een befaamd ‘klavertje-drie’. Drie mannen die als officiële wielrenner –en ik hoop dat ik hier niemand te kort mee doe..- een fatsoenlijke erelijst bij mekaar gefietst hadden. Drie mannen die in de koerswereld hun strepen verdiend hadden en ondertussen het klappen van de zweep kenden. De drie waren: Frans Sterckx (De Stienes), Frans Vandenvonder (de Frans) en Leon (Leon van Sille). Wonnen de eerste twee verschillende wegkoersen, dan was Leon de man van de piste, de man van de pure snelheid, DE SPRINT. Hij werd o.a. 2 keer BK bij de amateurs en 1 keer bij de beroepsrenners. Maar zijn hoogtepunt kende hij in 1960 tijdens de OS te Rome. Hij sprintte zich tot in de finale. Daarin moest hij spijtig genoeg het onderspit delven tegen de grote favoriet, aangemoedigd door duizenden tifosi, Gaiardoni.
Konden deze drie tenoren van de Hulshoutse sportgeschiedenis ‘e stukske mee de vloo raan’ dan werden ze nog meer geroemd om hun sappige verhalen voor en na onze wekelijkse rit. Verhalen uit de buik van het peloton, verhalen van voor en na de start, van voor en na de aankomst, uit de catacomben van het wielerleven. Hoe vaak hingen we niet aan hun lippen te luisteren naar deze verhalen, al dan niet doorspekt met halve of zelfs nog-geen halve waarheden. Leon was de beste in zijn soort. Hij vertelde alles met een brede smile op zijn gelaat, met blinkende oogjes maar met veel romantiek en opgefleurd met een frisse dosis humor. Leon werd 86 jaar.
Rita daarentegen was bij de club een ‘kernspeler’ wanneer de handen uit de mouwen moesten. Van sinds zij haar grote liefde Jhonny volgde naar Hulshout, nam zij een voorname plaats in bij alle club-activiteiten. Vaak was zij de eerste op de afspraak, de eerste om alles klaar te zetten, de eerste om de mensen te bedienen van spijs en drank, maar ook de eerste om op het einde alles af te breken. Denken we maar aan de eerste kiennamiddagen van zoveel jaar geleden. Zij alleen werkte waar er 3 andere leden voor nodig waren. Geen inspanning was haar te veel. Alles met een lach en een zwans.
Tot voor enkele jaren terug samen met Gonda, Ilse en Karine. Later meestal met Gonda alleen nog. Waren en geen boterhammen meer op tafel… “RITA !!” Waren de frikadellen mee kriekskes op… “RITA”. Stonden we droog en moesten de glazen bijgevuld worden…”RITA !”. Rita werd amper 68 jaar.
Rita en Leon, bedankt dat we jullie mochten kennen, dat we mochten luisteren en helpen samen met jullie. WTC Pallietertrappers dankt jullie alle twee. Wij zullen jullie missen !!!
