Vrijdag 27 mei – Montagne de Reims

Zoals de naam ‘montagne’ al raadt verstaan, ‘bergen’ … Oei oei oei. Komt da wel goe.

We waren nog nie vertrokken, of ’t was van da. Ne klim naar Hautvillers, de gemeente waar Don Perignon zoveel jaren geleden de eerst stappen in het champagneproces zette. Hij, als monnik, is de grondlegger van de hedendaagse champagne, de bubbels, het rijke aroma, maar ook wereldwijl het aureool van geestendrank of zelfs godendrank. Zouden ze da in den hemel ook drinken ? Met de rijstpap met de gouden lepeltjes??

Het was omhoog de eerste kilometers. De versnellingen gingen vooraan op de kleine, achteraan op de grootste. Zalig zij die meer dan een ‘25’ steken hadden. De anderen onmiddellijk op de kleinste. Nu is het ook zo met mijn rijke ervaring dat als ge op uwen kleinste staat bij het vertrek het wel eens een lange dag kan of kon worden. Maar deze tijd, wat heeft een ancien nog te zeggen ??? De zageman is daar weer. Dus,…. Zwijgen en afwachten wat de dag nog bracht.

Het parcours was meer dan heuvelend. Toch zeker de eerste 50 km. Met mijn compagnon de guerre in de volgauto bespraken wij het parcours van 1999. Althans hoe wij het beleefden, hoe wij het ervaarden. Samen kwamen wij er uit de at ‘mollen’ (en nee vt4 dat zijn niet de mollen van ‘wie is de mol’) alles omhoog gewroet hadden. Wij fietsten in 1999 overal omhoog met de middelen die wij hadden. Da was toen (voor de fietsfanaten) met ne 42 vooraan en maximum ne 25 van achter. Verschoren, oftewel Maurice Ooms, weigerde toen om eventueel net 39 of van achter iets groter te steken. Daar kunde ne muur mee oprijden, was zijn advies. Nu is ’t moord en brand als ze amper ne 39 en/of net 25 ‘steken’ hebben. Kan ook zijn dat de bergen verhoogd zijn. Hebben de mollen dan harder gewroet dat alles omhoog gekomen is???

Al bij al waren er vele hoogtemeters bij zowel C27 als C30 mar was iedereen enthousiast bij aankomst. Er waren wel enkele pittige beklimmingen onderweg die op dat ogenblik ontzettend pijn deden maar die bij aankomst vergeten werden. Dat is de groepsspirit, de groepsmentaliteit !!

Een eerst stop was er voor de wee groepen na 58 km, vandaar volgde C27 nog 35 km het uitgestippelde parcours van C30 en dan ging het rechtsaf om met een afkorting terug op het parcours te komen. Amaai, wasda nen afslag. De zwaarste klim wachtte hen op. C30 ontsnapte want zij gingen hier linksaf, rond de klim. De spieren spanden zich op, de versnellingen kraakten, maar iedereen geraakte boven.

Met ongeveer nog 8 km op de teller was de laatste stop. Inmiddels begon het te regenen en waaide het nog steeds tegen 80 km per uur. Op kop fietsen was geene lacher, maar toch moest het.

Omwille van de regen, de koude (amper 14 graden) spraken we af om met de wagen naar het champagnehuis te gaan ipv onderweg e stoppen. Iedereen was direct akkoord. Onnodig te zeggen dat er na ongeveer 3 glaasjes c-sjampieter niet meer gesproken werd over de hoogtemeters, over de zwaarte van de rut maar enkel en alleen over de kwaliteit van de godendrank. Enkele begonnen zowaar Frans te spreken. Precies of ze waren in la douce France geboren.

Het avondmaal was wederom van een hoog niveau. De chef de cuisine is ne klasbak. Het avondeten was gisteren al van een hoog niveau, vandaag nog beter. Het voorgerecht (caracollen) werd met hoongelach onthaald maar niemand gaf ook maar één ‘caracol’ door. Het was lekker, heel lekker, precies zoals het hoofdgerecht en nagerecht. Enkel de Poire William valt e bekke te straf uit….

Beste lezers, de Pallietertrappers zitten nog goed en -veel bter- het is verdorie een hechte groep aan tafel, onderweg…. Er wordt gebabbeld, gelachen, den eene en den andere wordt erdoor getrokken, meer geen probleem,…. Verdorie een geweldige ploeg !!!