Rit 1 : Hulshout  -  Charleville Mézières :

 

De kop is eraf. De toeristen zijn eindelijk vertrokken richting het zuiden, richting Firenze. Lang verwacht, eindelijk....

Het vertrek was deze keer niet zonder hindernissen. Ons aller Zjok moest noodgedwongen omwille van een opspelende blaas (in het verleden gebruikt om te voetballen. . .) op het laatste ogenblik afzeggen. Zjok we missen je nu al. Ander probleem was het niet opdagen van inschrijver nummer 19, Wilfried Moortgat. 8 telefoons, een email en een bezoek ten huize, ten spijt gaf hij verstek bij het vertrek. Een les voor ons, voor de wielertoeristen in het algemeen, of voor wie nog. 1, simpel 1 telefoontje had wonderen gedaan in dit geval.

Maar verdorie niet getreurd. met 18 fris geschoren, fris gewassen en stevig uit de kluiten gewassen toeristen trokken we zuidwaarts. Frans Van den Bruel, alias Frans Van Aaboer, wuifde de groep met vlag en wimpel uit. Bedankt Frans.

Via Aarschot, Tienen togen we naar Hoegaarden. Niet voor een frissen Witte van Hoegaarden, maar wel voor het treinparcours, Ravel 2, te volgen tot in Namen. Daar namen we gedwongen afscheid van de toeristen die ons uitgeleide deden, Fons, Gino, Dre en Walter. Bedankt mannen, jullie waren een steun voor ons. HOpelijk kwamen jullie heelhuids en fris in Hulshout terug aan. (we hoorden nog geen negatieve signalen, dus mogen we aannemen dat alles OK was). Ondertussen volgde Eddy getrouw met de volgwagen. In Eghezee was onze eerste stop, vandaar verder op Ravel 2, deze keer met Eddy op de fiets. Iemand anders nam gewillig wijn taak als bestuurder over. Spijtig genoeg kan ondertekende verslaggever geen verder nieuws meer geven,. . . .

Ondertussen fietsten we La Douce France in en was het tijd voor onze tweede stop. Langs de kant van de weg, onder enkele bomen deden we ons tegoed aan onze schoofzak. We hadden dan de boorden van de maas vaarwel gezegd en konden met het klefferwerk beginnen. Iedereen was super. Dat was verdorie overduidelijk. Ook hielden de koptrekkers het tempo prima onder controle.

Na 196 km kwam iedereen dan ook nog fris aan. Toch waren het blijere gezichten als ze ter plaatse een intje gerstennat binnen hadden. Bier doet soms wonderen.

Groot was echter de verbazing als de hotel verantwoordelijke dodleuk opperde dat er geen restaurant is. 3 man was het de voorbije drie weken afgestapt. In allerijl een ander restaurant gecontacteerd en dus kunnen we sff, om 19 hr onze benen onder tafel steken. Benieuwd wat de pot ons schaft.

Lezers, tot morgen en een dikke beez van de 18 pallietertrappers die fier paraderen in een nieuw, frisgroen polo. hopelijk zijn de valiezen groot genoeg om alle extra kledij te stockeren.

 

Rit 2 : Charleville Mézières  -  Chevillon/Chamouilly :

Vandaag rit 2 van 10 over een afstand van 172 km voor diegenen die in Chevillon overnachten en 160 km voor de anderen. Om 8 u stipt vertrokken in Charleville- Mezières. Onze gids van dienst was vandaag de Gerard die ons met een bewonderenswaardige precisie de weg getoond heeft. Het parcours was prachtig en ging over rustige en golvende wegen. Zoals altijd tijdens fietsvakanties heeft iedereen zich tijdens de eetstop van zijne beste kant laten zien. Eten en nog eens eten, neen "eten" is niet het juiste woord het is "wreten". De broodvoorraad was na de eerste stop nagenoeg op... Om gevoelige bezoekers van de site niet te chockeren hebben hiervan geen foto's toegevoegd.  Het was vandaag een ideaal fietsweertje, weinig wind, goed van temperatuur en geen regen (behalve dan de laatste 10 km). De fietsen waren natuurlijk vuil van boven tot onder en dus wist iedereen direct wat te doen bij de aankomst in het hotel...kuisen! Als echte wielertoerist zitten we daar natuurlijk niks mee in? Trouwens, wat zouden we anders kunnen doen...:-)

 

 

 

 

RIt 3 : Chevillon/Chamouilly  -  St Jean de Losne :

 

Beste lezers, beste echtgenotes, beste vrienden, neem alle kippen ter hand, knijp ze uit om de eieren. Ga naar de buren en vraag naar de extra eieren. Ga naar de melkboer en koop de voorraad eiren. Eens dat bijeen gezameld , allen naar de Arme Klaren om goed weer af te dwingen. Het is hier verdorie regen, gisteren al en vandaag ruim 100 km in nationale ‘drash’. De kleding –bedankt Transport Michiels, Landolium, Beenhouwerij Het Eindeken, Sportiva tennis en Move Mania- drupte uit. Het water stond in de schoenen.

Betreffende de deelnemers alles ok : 

Peter: trouwe internetman die trouw met PC van kamer naar restaurant, en terug naar cafe huppels; Eddy: trouwe slaapmakker van onze chauffeur; Staf: man van de C27 en nu weten we dat hij de strkste van de C27 is; Johny: eerste dag groen, maar nu zonder trui; Celle: sterk als altijd, maar ook goed eten en sterk achter de volgwagen en heel vaak aanhangen AAN de volgwagen; Gerard: sterk, sterk, supersterk en dan nog de weg in het oog houden, zijn arm zwaait wild in t rond op ieder kruispunt; Marc: stil maar tevens iemand waar iedereen steeds en altijd kan op rekenen, nog sterker in het kuisen van zijn stalen ros, iets wat hier al 2 dagen van pas kwam; Jhony: gouden, getrouwe ploegmaat die iedereen met de voetje s op de grond houd (vandaag hele dag met kapotte rits van trui, kan iemand bij Kareltje Buts nog een rits gaanhalen?); Erik: zanger van dienst die ons constant amuseert met vlaamse chansons; een sterke deelnemer aan X-factor; Louis (alias DWVI): iemand die we dagelijs in t oog houden; daarstraks lonkte hij naar Lidl onderweg; haalt hij daar bevoorrading; Bart: jong veulen dat woekert met wijn krachten; iemand voor de volgende dagen, vandaag spelend met de trappers; Leo: geselt de trappers als nooit voorheen; nog geen trap te veel gegeven; en vaak moordend tempo op kop ; Eddy: chauffeur van dienst die ieder dag ook zijn deel met de fiets doet, wordt waarschijnlijk de laatste dagen gevaarlijk voor de sprint; Dirk: stil, maar als er moet geduwd of op kop gefietst worden is hij daar; Bert: een klein molentje ronddraaien, kopwerk doen, links en rehcts kijken en grijnzen als wil hij zeggen: mijn dag komt nog wel; Willy: gelukkiger als nooit voorheen, geen zon, geen hete temperaturen, weer speciaal voor hem gemaakt; maar dus ook tempobeul die we niet graag naar kop zien gaan; Jos: met of zonder kas, wringen met de poep en steeds in de voorste gelederen; Marc: getrouw de GPS-en van iedereen geprogrammeerd; trouw ieder ogenblik de blik op het scherm en nu nieuwsgierig naar het resultaat van Anderlecht-Gent, Allez les Mauves. 

De rit vandaag was prachtig, ongeacht de afstand, 209 voor sommigen, 198 km voor anderen. Lichtglooiend parcours, met een nooit gezien gemiddelde (26,7 km/Hr). Aanvankelijk langs de boorden van het kanaal, nadien langs glooiende wegen tot in St Jean de Losne. Enkele deugddoende glaasjes 1664-biertjes bracht iedereen terug op positieven. De kilometers waren vergeten. Morgen op naar Hieres-sur-Amby. Een klein ritteke. Amper 164 kilometerkes. Benieuwd wie de stok eindelijk in het hoenderhok zal gooien. Wanneer breekt de hel eindelijk los. Wie doet het???

Groetjes en slaapwel.

 

 

 

 

 

Rit 4 : St Jean de Losne  -  Hieres-sur-Amby :

 

Vandaag was er een overgangsrit ingepland zodat de renners konden los rijden.

Met de wind in de poep legden we een licht heuvelend parcours van 167 kilometerskes af. Tevens onze eerste rit zonder regen.

De zon zette vandaag ook een jarige in de schijnwerpers. Gerard is er 65 geworden. Ondertussen gepromoveerd van GPS copiloot naar piloot. Met de doorgedreven opleiding en het geduld van Marc W. slaagt Gerard met brio in zijn praktijk examen en leide hij ons wederom feilloos naar onze bestemming van de dag : Hieres-sur-Amby.

7 uur aan tafel. Alweer héél lekker eten. Na de koffie om 8u30 nog een korte wandeling in het dorp. Prachtige streek, maar niks te zien(Café). Dit komt de renners goed uit. Een pracht excuus om vroeg onder de veren te kruipen. En zo gebeurde het op enkeling na die bar van het hotel aan den toog bleven plakken om een discussie over hun pensioen aan te gaan.

Een enkeling opperde om slapen te gaan, en de rest volgde gewillig. DWVI, die zich nog een aap verschoot , “Hé mannekes het is nog maar 10u30 zèlle “, moest noodgedwongen mee onder de wol.

Zal de zware rit van morgen er voor iets tussen zitten?

 

Rit 5 : Hieres-sur-Amby  -  Die :

Beste lezers, beste vrienden, beste echtgenotes,

We zijn nu zeker dat we een ontzettend trouw lezerspubliek hebben. Bedankt om met de eieren naar de Armen Klaren te trekken. Het heeft geholpen. We hebben het goed weer vast. Zelfs de wind komt uit een goed gat (en dan is het niet uit een gat dat we vanuit Hulshout al bij hebben; ook daar komt nu en dan...; allez we dwalen af).

Het vlakke werk is gedaan, vanaf vandaag het serieuze werk. Klefferen, bergaf en terug klefferen. Pas dan zien we dat we een prima grope bijhebben. Het tempo zakt zodat iederen (alles, op enkele uitzonderingen na) mee kan. In een gezapig tempo ging het bergop. We doorboorden vandaag ook de 823-grens, dwz halfkoers. En dan waren we nog niet in DIE.

Onderweg hadden we prachtige wegen van in het vertrek al. Maar eens in de Vercors aangekomen, was het gewoon grandioos om te fietsen. Aan de linkerzijde het natuurpark Vercors en voor ons 40 km klimmen. We dachten dat we uiteindelijk in de hemel gingen uitkomen. Tot een wakkere toeirst opperde dat de hemel in Poederlee is en niet in de Vercors.

Om nog even op gisteren terug te komen. Hulshout heeft er een ambtenaar bij. Met zijn 65 jaar is de Gerard nu officieel ambtenaar. Een vaste betrekking. Vandaag gooide hij in de afdaling al zijn gewicht in de weegschaal om bij de eersten beneden te zijn. Ambtenaar,... het doet je wel iets.

Voor de vrienden van DWVI: vandaag geen Aldi of Lidl bezocht. Dus nog altijd clean.

Nu voor de thuisblijvers: Zjok en Loes, jullie gaan hier nog iedere dag over de tongen, als waren jullie er zelf bij. Het isniet alleen erg voor jullie, maar ook wij missen jullie. Al was het maar om tijdens het klimmen een beetje gezelschap te hebben.

S Avonds aan tafel ijkt het net of we hebben de top 10 van de Tour de France bij (overigens: proficiat Jurgen met je resultaat!!), maar als je dan weet dat de bergpunten vandaag gingen naar: 201: PA – 6 punten; nr 203 SDR – 4 punten en nr 204 JH – 2 punten, dan hoeft geen verder commentaar meer. De groep was in slaap gewiegd. De laatste 65 km was echt wel niet van de poes: eerst 40 km klimmen en dan een afdaling van 25 km met 8 beaufort zijwind. De mannen met de hoge ‘zjanten’ zagen ze verdorie vliegen onderweg. Het was werken op het juiste traject te vinden en te volgen. De handen en schouders dede mijn bij het binnenrijden van Die. Echte pintjes onder de basiliek-toren deden weer wonderen.

Net hebben we weer een lekker avondmaal binnen, overgoten met even, of nog lekkerde witte/rode wijn. Het was weer af. Hopelijk steekt de rit van morgen met 100 klimkilometers geen stokken in de wielen en geraken we heelhuids aan de voet van de Col de Bonnette.

Lezers al te gaar, bedankt voor jullie berichtjes, bedankt voor jullie steun en tot morgen.

Rit 6 : Die  -  Barcelonette :

 

 

Vandaag de laatste grote test voor elke onder ons. Het antwoord op de vraag: “Ben ik goed, super of buiten category om morgen de ritwinst van de koningingenrit (Barcellonnette – Sospel ) aan mijn palmares toe te voegen?” ligt op ieders lippen. Aan het eind van deze dag(Rit 6) zou elkeen het antwoord allicht weten. Het is vandaag weer een zware en op één na kortste rit met nl. 159 km waarvan zeker 100km in steigende lijn.

Vanmorgen,om 7 uur was iedereen (bijna) klaar om het rijkgevulde buffet in het hotel te bestormen. Om 8u30 vertrokken we. Amper na 15 km te hebben afgelegd dook het alom beruchte sleutelspook(cf. Gerard H. Anno ..) weer op. Een zwarte 4x4 verspert ons de weg. De hoteleigenaar ons deed stoppen. Waar is die sleutel van kamer 17( Eddy & Eddy ) vroeg hij (maar dan in’t Frans)? Geen sleutel te bespeuren. Na wat rond te horen zou de sleutel dan toch zijn afgegeven aan de balie (of onderweg weggegooid).

We moeten voort want de eerste col van de dag ( Col de Cambré) 1192 m. moet nog bedwongen worden.

 

Voor de echte renners is dit een lopertje op het buitenblad. Voor ons was het duwen en puffen op klein verzetje. Bergop duurde héél lang, de afdaling daarentegen eens zo vlug. Eens beneden was het dan bijna voortdurend lichtjes klimmen naar Barcellonette. Vandaag werd ondervonden dat de bergen en het meer “Lac de Serre-Ponçon” prachtig zijn om naar te kijken of gemotoriseerd op te rijden. Met de fiets is het hard labeur.

Even een korte verkenning in het centrum van Barcellontte gedaan. De stad en omgeving zijn wonderbaarlijk. Morgen de dag waar het deze trip om te doen is , nl Col de la Bonette, waar we eerst aan beginnen. Als dessert nog 4 cols. Samen goed voor 60 km klimwerk met een gemiddelde stijging van 6,9%. Hopenlijk kunnen we ervan genieten. Groeten van uit den toer. Alle supporters op post.

 

Rit 7 : Barcelonette  -  Sospel :

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Man man man : Het was zwaar. Laat binnen. Geen tijd meer voor verslag. Met iedereen gaat het goed. Groetjes van ons allen. En bedankt voor de leuke berichtjes die jullie neerschrijven op de website (gastenboek).

 

Rit 8 : Sospel  -  Arenzano :

Alvorens met de rit van vandaag te beginnen, even een terugblik op gisteren. Door tijdsgebrek kon er geen verslag meer doorgestuurd worden. Allez, laten we eerlijk zijn, het was niet alleen de tijd die ontbrak want met 3 collekes naar ongezienen hoogtes (+2800 m) ontbrak tevens de moed, de goesting en de kracht om het klavier te bedienen. De baxters vloeiden rijkelijk op de kamers.

Van in de start in Barcelonette (prachtig plaatske) ging het al flink omhoog tot in Jausiers, waar het echte werk voor de klimmers en de volgers begon. 24 km klefferen, geene meter minder. We noteerden klimhoogtes tot +10 %. Nog maar net was de klim begonnen of de groep was ontploft. Bert die een bliksemstart nam, poogde Cel te verschalken. Iets wat hem goed lukte. Na 2 km verborg hij zich achter een haag en de Cel jaagde als nooit tevoren. Hij zou en zou Bert te pakken krijgen. Groot was de hilariteit bij Bert als hij Cel voor hem zag rijden. Tot op de bodem van zijn krachten gaan. Achter die genoemde twee was de strijd niet minder; Leo klom als ouderdomsdeken als nooit tevoren. In zijn buurt zaten DWVI, Dirk, Marc, Willy. De anderen volgden op enkele hectometers die groter en groter werden. Onderweg was het voor iedereen (zo noteerden op de top) genieten met een grote G. Het uitzicht links en rechts was prachtig. Onderweg waren er ook nog schaapherders te bewonderen. Alleen als de schapen de rijweg overstaken (met uitwerpselen en stenen op de baan als gevolg) waren de Pallietertrappers geen dierenliefhebbers. Het Bonnetteke (we eten de Bonnette op met mes en fringket) deed zijn naam van hoogste berg alle eer aan. Liefst 24 km klimmen. Bij de start verleden week woensdag had Dre ons nog de daver op het lijf gejaagd door te stellen dat een gerenommeerde klimmer er maar liefst 3 uur over deed. Ewel Dre, foert jonge. Na 2 hr en 20 min klimmen was iedereen (lees: IEDEREEN) boven. Zoweer een sterke groep waar we mee onderweg zijn.

Toch was de Bonnette niet de enige col onderweg. Na een superlange afdaling volgden nog de Col de St Martin en de Col de Tinee (of was n andere??; hij was alleszins 1600 m hoog). Lagen de krachtverhoudingen op de flanken van de Bonnette zoals verwacht waren, dan zakten enkelen op de volgende klimmekes toch een beetje terug. De warmte en de voorbije ritten vergden duidelijk hun tol. Iemand die zich telkens als barmhartige samaritaan ten dienste stelde van anderen reed nu als een echte berggeit mee naar boven. Toch bekommerde hij zich steeds om de laatste, rustig om zich heen kijkend en genietend van de natuur, de omgeving en zijn gezelschap.

Na ruim 8 hr koers arriveerden we in Sospel. Met 169 km op de teller kan iedereen de rekening maken en het gemiddelde zelf uitrekenen. Wij hebben er geen geosting voor.

De rit van vandaag nu.

Hadden we gisteren de Collekes-rit dan was het vandaag de ‘tettekes-rit’. Met ruim 140 van de 165 km pal langs de kust, gaf iedereen zijn ogen de kost. En wie zegt dat hij niet naar t strand keek, ewel lezers, vrouwen en vrienden, die liegt. Geloof mij vrij. Ze wisten verdorie bij aankomst exact te zeggen waar en hoe de zonnebaders lagen.

Toch was de rit geen makkie; met de bekimmingen van de verschillende capi uit Milaan-San Remo, viel het wel tegen. De Poggio om te beginnen, gooide al roet in het eten. Te ver gereden, niet naar rechts afgedraaid en dus enkele kilometers verder omhoog. Niet getreurd, het zijn immers sterke beesten. Nadien volgden de Capo Berta, de Capo Mele en nog enkele anderen die niet in het rittenschema zaten maar die ontzettend pijn deden; o.a. Capo di Pano, enz. Bij het naderen van Arenzano, onze slaapplaats, ging de weg nog stijl omhoog. De groep rekte, en rekte, en rekte, en... brak. De Thor trok alles op een lint. Te beginnen bij hemzelf. Iedereen was dan ook uiterst tevreden toen we aan het hotel aankwamen. Bij aankomst ging er maar één iets over de lippen: verdorie een prachtige kustweg, met overhangende rotsen, steeds en steeds de kust volgend, prachtige bloemenstruiken onderweg (het noemt dan ook voor niets de Bloemenriviera), maar toch lastiger dan voorzien. Waar iedereen bij aanvang bang van had, viel ontzettend goed mee, nl het verkeer onderweg. Enkel in Menton, San Remo, Savone en enkele andere dorpjes was het drummen aan de verkeerslichten.

Ondertussen hoorden we ook dat de nakomende dames goed in Italie gearriveerd zijn. Zij sms-ten dat de bloemetjes in Pisa al buiten stonden. Omdat ze tijd genoeg hadden, bouwden ze dan maar een extra stop aan de Scheve Toren in, op weg naar Firenze. Meer dan waarschijnlijk heeft de Italiaanse lucht en de vino bianco of rosso ook bij hen hun werk gedaan. Of zouden zij als sterke rennersvrouwen ook geheel onthouder zijn? Exact zoals hun echtgenoten, de koereurs.

Groetjes en tot één dezer.

 

Rit 9 : Arenzano  -  Marina di Massa :

 

De gietende regen en de moeilijke doortocht door de havenstad Genova hield de renners op. Met een gemiddelde van 20 km over 65 km werd de eerste stop al ingelast.

 

 

 

Dan werd het weer beter en ook het parcour. Een paar mooie hellingen meegenomen. Zo komen we dan alweer aan 1600 hoogte meters.

Iedereen kijkt ondertussen ook al uit naar de laatste rit. De ene om nog eens goed zijn gangen te kunnen gaan op de terrasjes van Firenze, 
de andere om zijn schatje weer te zien.

Groeten en tot morgen misschien.

 

 

Rit 10 : Marina di Massa  -  Firenze :

 

De laatste rit. De renners krijgen een half uur extra nachtrust. Het ontbijt wordt pas geserveerd om 7.30 u. Een enkeling stond toch al te popelen aan de deur van het restaurant om 7u15.

Alweer een lekker ontbijt achter de kiezen. We vertrekken rond 8u30 met schitterend weer. De kustweg is prachtig. Vele andere wielrenners kruisen ons pad.

Na enkele kilometers, spieren opgewarmd, draaien we af richting binnenland. Dat betekent langs de Italiaanse kust meestal een stevige klim. Maar deze keer viel het wel mee. Onze prachtig elegante en super getrainde spieren geven geen krimp meer op molshoopjes van 5 km lang aan 6 %.

Eens de eerste heuvels over, blijft alles licht glooiend 'plat'. De renners ruiken de stal en het vermogen op de pedalen wordt dan instinctief verhoogd. Echter, de snelheid wordt getemperd door de leider van dienst. Iedereen is in top conditie, dat is ondertussen overduidelijk. Niemand wordt uit het wiel gekletst. Dus waarom die krachtige kuiten niet beter wat laten betijen en overschakelen op souplesse.

Ondertussen wordt het al wat drukker langs de wegen. Firenze, de Pallietertrppers zijnin aantocht. Maak alvast de boulevard vrij! Posteer de seingevers zodat we vrije baan hebben.

Duizenden toeschouwers langs het parcours lijken ons toe te juichen. De beruchte groene handjes (uit den Tour de France) wapperen ons tegemoet.

Daar is de streep. Wulpse vrouwen gillen, worden hysterisch van het aanschouwen van al die aanstormende, prachtig uitgedoste, bruingeblakerde renners. Felicitaties, innige omhelsingen en kusjes vliegen in het rond.

Is dit een droom? Zijn we echt tot in Firenze gereden?